درود بر تو ای نور مقدس، و ای نخست‌زاده‌ی آسمان! ای پرتو ابدی و ازلی هستی! آیا مجازم بی‌آنکه مورد سرزنش قرار گیرم، تو را این‌گونه بنامم؟ زیرا خدای متعال نور مطلق است و در تمام ابدیت، هرگز در چیزی مگر نوری دست‌نایافته، حضور نیافته است! ازاین‌روی، ناگزیر در وجود تو، که شعله‌ای درخشان از جوهری فروزان و ازلی هستی، جای گزید! یا نکند مایلی تو را چون نهر ناب اثیری نام برم؟ کیست کز سرچشمه‌ات آگه باشد؟ پیش از آفتاب، و پیش از آسمان‌ها تو بودی و با آوای پروردگار، عالم را همچون شنلی در برگرفتی و پوشاندی! عالمی کز میان آب‌های سیاه و تاریک و ژرف سر برون می‌آورد و همچون پیروزی فاتحانه‌ای بر خلأ نامتناهی و بی‌شکل می‌مانست…

در هسته مرموز و اسرارآمیزِ هستى، عالم براساس قوانینى بسیار حقیقى که مانند قانون جاذبه زمین واقعى هستند به کار خود مشغول است. این قوانین در تارو‌پود حیات و هستى و درحالى‌که هوش و ادراک اولیه عالم هستى را منعکس مى‌سازند مى‌توانند مِـکانیسم و روند عالم را به کار بیندازند. مانند حرکت گل‌ها براى دست یافتن به نور خورشید و حرکت امواج اقیانوس که با جوش و خروش بى‌وقفه خود با ساحل برخورد مى‌کنند. آن‌ها مدیریت حرکات زمین، تغییر فصول و نیروهاى گوناگون طبیعت را بر عهده دارند. با ترانه‌هایى که این قوانین آشکار مى‌سازند، کهکشان‌ها نیز در رقصى زیبا و هماهنگ به حرکت خود ادامه مى‌دهند…»
ناگهان انبوهى شاخ و برگ، صداى عجیب و غیرمعمولى را از خود بیرون دادند. آن‌ها به شکل دایره، در میان حلقه‌اى از سنگ‌هاى کوچک قرار داشتند و ناگهان دودى از آن‌ها بلند شد و گویى خودشان آن کار را کرده باشند؛ زیرا ناگهان آتشى نمایان شد و او با چشمانى که با شیطنت شادمانه‌اى مى‌درخشید، با حالت هیجان‌زده‌اى گفت :«مِـرلین این کار را به من آموخت.»