جوان‌های دربار که متوجه شدند سوفی جذاب‌تر و باشخصیت‌تر از آن است که بدوا دیده بودند، مانند پروانگانی که اطراف شمع به پرواز درآیند، اطراف سوفی می‌گشتند؛ ولی جرئت نمی‌کردند که نسبت به دختر جوان ابراز علاقه کنند. آنها از نامزد سوفی که چون یک کودک بود، بیم نداشتند، ولی از مکله می‌ترسیدند، چون می‌دانستند ملکه روسیه آن دختر را برای گراندوک پطر در نظر گرفته و هر مردی که بخواهد سوفی را به طرف خود متمایل کند، گرفتار غضب الیزابت خواهد شد. حتی صدراعظم روسیه با همه گرفتاری‌های سیاسی و کشوری خود متوجه افزایش زیبایی و شادابی سوفی شد و اگرچه از لحاظ اصول نمی‌توانست او را ببیند، ولی از نظر مال‌اندیشی اندیشید که بد نیست با شاهزاده خانم جوان مدارا کند. چون اگر به جهتی الیزابت ملکه روسیه بمیرد، به‌طور حتم گراندوک پطر که جوانی ابله است، امپراتور خواهد شد، ولی آن امپراتور، تحت‌الشاع همسر و ملکه زیبا و باهوش خود، یعنی سوفی، قرار خواهد گرفت. لذا بهتر آن است که سوفی را با خود دشمن نکند تا روزی که وی ملکه می‌شود بتواند به واسطه او مقام و ثروت خود را حفظ کند.
الیزابت از افزایش طراوت و شادبی سوفی راضی بود و فکر می‌کرد اگر تا امروز پطر نسبت به نامزد خود علاقه‌مند نشده، پس از این نخواهد توانست در قبال آن قشنگی و ملاحت مقاومت کند و خواهان وی خواهد شد.
درحالی‌که دربار روسیه مشغول عیش‌وشادمانی بود، صدراعظم، شاهزاده خانم یوهان را تحت نظر داشت و توانست نامه‌ای را که وی برای پادشاه پروس نوشته بود از چاپار دولتی به دست بیاورد. برای ثبوت حماقت و بی‌اطلاعی شاهزاده خانم یوهان همین بس که وی نامه نامحرمانه خود را خطاب به پادشاه پروس به وسیله چاپار دولتی روسیه فرستاد و به عقلش نمی‌رسید که ممکن است نامه‌های او را به دست بیاورند و بخوانند…

بالاخره دن کیشوت به حال آمد و چشم گشود و در تاریکی کسی را ندید و همان‌طور که در آن بیشه بعد از حمله چهارپاداران با ناله‌ی جلودار خود را صدا زد، این بار هم با ناله گفت سانشو، دوست من، سانشو، آیا به خواب رفته‌ای؟
سانشو گفت مگر در این ظلمتکده کسی می‌تواند بخوابد؟ مکر در اینجا کسی می‌تواند استراحت کند؟ من نمی‌دانم این چه مکانی است که انگار همه شیاطین در این منطقه گرد آمده‌اند تا نگذارند کسی استراحت کند.
دن کیشوت گفت دوست من، حق با تو است و من یقین دارم که این کاخ یکی از کاخ‌های قدیمی است که مسکن ارواح و اشباح است و شب‌ها ارواح در اینجا با یکدیگر منازعه می‌کنند. ولی اینک گوش‌ها را باز کن و بشنو که من به تو چه می‌گویم.
سانشو گفت آقای شوالیه، گوش‌های من کاملا باز است.
دن کیشوت گفت قبل از اینکه به تو بگویم مطلب من چیست، باید سوگند یاد کنی که این موضوع را مخفی نگاه داری و هیچ کس از آن مطلع نشود؛ زیرا این مسئله باید تا موقعی که من زنده‌ام، پنهان بماند؛ زیرا من نمی‌خواهم در زمان حیات سبب بدنامی یک شخص بسیار محترم شوم.
سانشو گفت سوگند یاد می‌کنم که تا وقتی شما زنده‌اید، لب به سخن نگشایم و این راز را به کسی نگویم. ولی از خداوند خواهانم که دوره عمر شما طولانی نشود تا من بتوانم همین فردا یا پس فردا دهان باز کنم و آنچه را می‌دانم، بگویم.
دن کیشوت گفت دوست من، سانشو، من نسبت به تو چه بدی کرده‌ام که آرزوی مرگ مرا می‌کنی و می‌گویی امیدواری که عمر من بیش از یک روز یا دو روز طول نکشد؟
سانشو گفت آقای شوالیه، شما نسبت به من بدی نکرده‌اید؛ اما من کسی هستم که نمی‌توانم به سهولت یک راز را در دل نگاه دارم و مثل اینکه راز مزبور بدن مرا می‌کاهد و اندرون مرا می‌سوزاند؛ به همین جهت گفتم آرزومندم که زودتر بتوانم برای افشای راز مزبور مجاز شوم.