کتاب از تو بیزارم، ترکم نکن پر از داستان‌ها و مثال‌های بالینی است که گاه و بیگاه در حرفه‌ام به‌عنوان روان‌درمانگر با آن روبه‌رو می‌شوم. با مطالعه این کتاب، با رنج و محنت انسان‌هایی روبه‌رو می‌شویم که ممکن است، دوست، یار، همکار، شریک زندگی، خواهر و برادر و حتی والدین ما باشند.
یا حتی ممکن است خودمان به این اختلال مبتلا باشیم. با وجود این، خواندن این کتاب را تنها به کسانی توصیه نمی‌کنم که به اختلال شخصیت مرزی مبتلا هستند و یا عزیزی را در بند این اختلال دارند. پیشنهاد می‌کنم هر کسی که به نوعی در روابط، هویت، بحران میان‌سالی، پیشرفت در کار و حرفه، پوچی و معنای زندگی، ترس از تنهایی، افراط در لذت‌جویی، تکرار مکرّر اشتباهات، و در یک کلمه، زندگی با چالش روبه‌رو است، این کتاب را مطالعه کند. به‌ویژه، به افرادی که جوان‌تر هستند و فرصت بیشتری برای تغییر دارند، پیشنهاد می‌کنم که برای کسب تجربه و برای درک و فهمی عمیق‌تر از خود، این کتاب را مطالعه کنند.

من پدرم را به‌طور کامل در ذهنم ساخته‌ام. او در سال 1939 ناپدید شد و من آن زمان یک‌ساله بودم. در دوران کودکی من هیچ‌کس دربارة او حرفی نمی‌زد. به مرور زمان، به این سکوت خانوادگی بدگمان شدم. تنها حضور پدرانه‌ای که قبل از جنگ تجربه کردم حضور پدربزرگم بود؛
اما او مسن بود و من می‌دانستم که او پدرِ مادرم است. مادرم بسیار از پدرش صحبت می‌کرد و من خیلی دوستش داشتم. چرا من پدر نداشتم؟ بعد از جنگ، بزرگ‌ترها درمورد تبعیدشدن و کشته‌شدن پدربزرگ و مادربزرگم، دایی‌ها و پسردایی‌هایم صحبت می‌کردند.
اما هیچ وقت از پدرم صحبتی نشد. چرا؟ این را هم می‌دانستم که این مردی که بعد از جنگ با مادرم زندگی می‌کند پدرم نیست.

شرم انسان را می‌رنجاند. اگر شرم ما برملا شود، درد آن ممکن است تحمل‌ناپذیر باشد. برای اینکه خودمان را نجات دهیم، به‌سرعت شرم را از خودمان دور می‌کنیم و آن را با حالت‌های وجودی تحمل‌پذیرتر می‌پوشانیم. این حالت‌های وجودی آن چیزی است که ما از شرم، هم در خودمان و هم در دیگران، می‌شناسیم. اما این‌حالت‌ها به‌نوعی جبران، فروپاشی، نقاب و فریب‌های ذهنی‌اند؛ خودِ شرم نیستند. پس خودِ شرم چیست؟ این کتاب نشان می‌دهد که می‌توان شرم را، به‌رغم لباس‌های متنوعی که بر تن می‌کند، یک تجربة بین‌فردی خاص و منحصربه‌فرد دانست. این تصویر از شرم کمکمان می‌کند بفهمیم در پس این نقاب چه چیزی نهفته است. افزون‌براین، به ما درمانگران کمک می‌کند تا ارتباط بین‌فردی‌مان را با مراجعان مبتلا به شرم مزمن به‌گونه‌‌ای بسازیم که به تسکین رنج آن‌ها منجر شود.

هر فرهنگی آداب و اسلوب خاصی را برای خودشناسی آفریده که هر چند راه‌گشا بوده، از افراط و تفریط نیز عاری نبوده است. گاهی آدمی‌ در فهم و روایت‌گری خود چنان از عینیت زندگی فاصله می‌‌گیرد که باید او را دوباره با زمین آشتی داد و گاهی چنان به زمین می‌‎چسبد که ورای تجسد چیزی در خود نمی‌‌بیند. گاهی بر اهمیت عقل تأکید می‌‎کند و آن را هسته‎ی وجود خود می‌‎گیرد و گاه دل را جوهر می‌‎انگارد. همه این نوسانات در تاریخ زندگی و فرهنگ بشر در فرایند خودشناسی هویدا است. ازاین‌رو، محصولات این فرایند همواره نیاز به بازاندیشی دارد. تثبیت فنون و محصولات خودشناسی به مرگ این فرایند می‌انجامد و این به‌سبب ماهیت فرارونده و پویای روان انسانی است. تجربه‌‌ی انسانی همواره جاری است و فنون تجربه و تأمل در خود نیز نمی‌تواند ایستا باشد. تثبیت نظرگاه‎ها در جنبش زندگی، یعنی مرگ شناخت خود. ازاین‌رو، شناخت این فرایند از نتیجه‎ی آن مهم‌تر است. اما همان‌گونه که اشاره کردم، ضرورت شفای درد زندگی بشر را سراسیمه مشغول نتیجه‌ی آن کرده است. علم، فلسفه، و دین هریک با نظام تجربه‌ای و معرفتی متفاوت راه حلی به انسان نشان داده‌اند.

نظریه‌های روانکاوی در تاریخ روانشناسی مدرن از جاذبه و دافعه بالایی برخوردارند.
آنان‌که در تکاپوی رویکردی عمیق به ذهن انسان هستند، این الگوی تفحص، درمان، و پژوهش را جذاب می‌یابند.
اما آنانی که دقت و عینیت را ارج می‌نهند، نگاهی انتقادی به این دسته از نظریات دارند.
هر روز بر تعداد روانشناسانی که نظریه‌های روانکاوی را الهام‌بخش نقد و نظر خود قرار می‌دهند افزوده می‌شود.
این سوگیری در پاسخ به انحصارگرایی، جزم‌اندیشی، و بیگانگی روانکاوان با روش‌شناسی علمی بود.
بدیهی است که روانشناسی علمی نه تنها پذیرای چنین روش و منشی نبود، بلکه به دلیل ادعاهای واهی و میل ناهشیار برخی از پیروان این رویکرد به فرقه‌گرایی، در عین تظاهر به علمی بودن، ناگزیر از برملا ساختن ماهیت شبه‌علمی روانکاوی و روانکاوان شد.
همین نقدهای بُرنده روانشناسان بود که سبب شد گروه اندکی، عمدتا در اروپا، در صدد برآیند تا روانکاوی را به یک علم و رشته مستقل از روانشناسی بدل نمایند، اما چنین تلاشی راه به جایی نبرد و روانکاوی و روانکاوان را حاشیه‌نشین‌تر کرد.
بدیهی است که یک نظریه و رویکرد را نمی‌توان به عنوان رشته‌ای علمی در نظر گرفت زیرا یک علم به تبع موضوع و روش است که تمایز می‌یابد و صِرف چند ابداع فنیِ روش‌شناختی در مطالعه ذهن انسان، آن هم با توجه به کثرت روش‌شناختی ذاتی علم روانشناسی، مبنای تأسیس یک رشته علمی نخواهد شد.
روانکاو شدن بدون تسلط بر بنیان‌های علم روانشناسی ناممکن است و جالب اینجاست که فروید به عنوان بنیانگذار روانکاوی، خود آن را بخشی از روانشناسی قلمداد کرده است.

اما گفتن اینکه ما متفاوت هستیم، چیزی را حل نمی‏کند. تنها باعث می‏شود سؤال دیگری مطرح شود: چه چیزی ما را از لحاظ روان‏شناختی متمایز می‏سازد؟ در پاسخ می‏توان گفت علت تمایز این است که هریک از ما مغزی منحصربه‏فرد دارد. همان‏طور که در کتاب خویشتن سیناپسی توضیح دادهام، مغز همه انسان‏ها از نظر ساختار کلی و عملکرد مشابه هم است، اما هرکدام از این مغزها، در سطح میکروسکوپی، بهشکل متفاوتی سیم‏کشی شده‏اند و ما را منفرد و از دیگری متمایز کردهاند. این تفاوت‏ها از ترکیب منحصربه‏‏فرد ژن‏هایی نشئت می‏گیرند که از والدینمان به ارث برده‏ایم و همین‏طور از تجاربی که در طول زندگی‏مان کسب می‏کنیم.