ژان به هیچ‌چیز فکر نکن، سوال هم نکن. چراغ‌های کوچه و هزاران تابلو تبلیغاتی درخشان را می‌بینی؟ ما در قرنی روبه‌زوال زندگی می‌کنیم، حال آن‌که نبض زندگی در رگ‌های شهر می‌تپد. همه‌چیز از ما گرفته شده‌است و جز قلب‌هامان چیزی برای‌مان باقی نمانده. من توی ماه گم شده بودم و به‌طرف تو برگشتم، چون تو زندگی هستی. چیز دیگری نپرس. گیسوانت هزاران پرسش در خود نهفته دارد. ما شب را پیش رو داریم، چند ساعت… ابدیت را تا موقعی که صبح بیاید شیشه‌های پنجره‌مان را بلرزاند… اصل این است که آدم‌ها به یکدیگر عشق بورزند. دل‌انگیزترین و درعین‌حال معمولی‌ترین چیزهای این دنیا، آن چیزی است که من، وقتی که شب همچون بوته‌ای غرق در گل ناگهان فرود آمده و باد از رایحه توت‌فرنگی عجین شده، احساس کرده‌ام. بدون عشق، آدم مرده‌ای است که به مرخصی آمده، کاغذی با چند تاریخ و یک اسم…

یکی بود یکی نبود، غیر از خدا هیچکس نبود. یک کمندعلی بکی بود، یک باغ داشت. تو باغش هم دوازده تا کندوی عسل داشت. کندوها را سینه‌کش آفتاب، وسط سبزه‌ها و گلها، زیر درختهای سیب و زردآلو، روی سکو کار گذاشته بود و زمستان که می‌شد، جلوی انباری اتاق بالاش را خالی می‌کرد و کندوها را تو درگاهیش می‌چید و سالی پنجاه من عسل می‌فروخت. دیگر نه غصه‌ای داشت، نه دلهره و نه شب بیداری و نه آبیاری و نه لازم بود داسغاله بردارد و صبح تا غروب زیر آفتاب درو کند. درست است که کمندعلی بک مزرعه هم داشت، بستان هم داشت، دو سنگ هم از قنات بالا آسیاب، سهم آباء اجدادیش بود، باغ تو دهش هم از باغهای سوگلی بود -درست است که سالی هفتاد خروار گندم و جو می‌فروخت و پنج خروار کشمش، صیفی کاریش هم از اول تابستان تا وسطهای قوس، خیار و خربزه و کلم و چغندر می‌داد- همه اینها درست؛ اما چیزی که تو همه دهات اطراف مایه اسم و رسم کمندعلی بک بود، همین دوازده تا کندوی عسل بود که نه پولی بالاش داده بود و نه زحمتی پاش کشیده بود. سال می‌آمد و سال می‌رفت و کمندعلی بک یک دفعه کندوها را جابه‌جا می‌کرد و یک دفعه هم کندوهای تازه را که با ترکه‌های انار و تبریزی بافته بود، بغل کندوهای قدیمی می‌گذاشت تا زنبورها که زیاد می‌شوند و جاشان تنگ می‌شود، جا و مکان تازه داشته باشند. دیگر باقیش با خود زنبورها بود که از شب عید تا شب چله می‌آمدند و می‌رفتند و عسل درست می‌کردند. کندو هم نه مثل گندم بود که سن بزند و ملخ بخورد و نه مثل میوه که شته بگیرد و کرم بگذارد. دهاتیهای دیگر هی جان می‌کندند تا یک تخم را ده تخم کنند و شب بیداری می‌کشیدند تا آب صیفی‌کاریشان پس‌و پیش نشود و کمندعلی بک با خیال راحت سبیلهایش را می‌تابید و دم مسجد ده چپق می‌کشید و به همه افاده می‌فروخت.

هرچه داشتم و نداشتم، باختم. از کازینو بیرون آمدم، نگاه کردم، هنوز یک فلورن توی یکی از جیب‌های جلیقه‌ام باقی مانده بود، به‌خودم گفتم: «آه، هنوز پولی برای ناهارخوردن دارم!» اما صد قدمی که از کازینو دور شدم، عقیده‌ام عوض شد و راه طی کرده را برگشتم. یک فلورن را گذاشتم روی «بانک» (این‌بار نوبت داو گذاشتن روی «بانک» بود). به‌راستی وقتی آدم تنهاست، در کشوری بیگانه، دور از وطن و دوستان، درحالی‌که نمی‌داند چگونه می‌تواند لقمه‌نانی برای خوردن به ‌دست بیاورد، همان روزی که آخرین فلورنش را به‌خطر می‌اندازد، آخرینش، آخرینش را، دچار احساس عجیبی می‌شود! برنده شدم و بیست دقیقه بعد با صدوهفتاد فلورن توی جیبم، از کازینو بیرون آمدم. بخت یاری کرد. این است کاری که گاهی یک فلورن می‌تواند انجام دهد! راستی اگر می‌باختم، اگر شهامتش را نداشتم تصمیم بگیرم چی؟