(1)پرسید زرتشت از اورمزد که: ای اورمزد مینویی افزونی! دادار اشوی جهان استومندان! این دین بهی مزدیسنان را از چه رو باز بپیرایند؟ و با چه افزار این دیو ژولیده موی از نژاد خشم را بکشند؟ (2) دادار! به من مرگ بده، و نوادگان را مرگ بده»، ([که در آن هنگام سخت زیست نکنند])؛ «به ایشان زندگی اشویی بده»، ([که دروندی و راه دوزخ را نپویند]).

(3)اورمزد گفت که: «ای سپیتامان زرتشت! پس از نشانه سیاه، فرمانروایی از این خشم تخمگان به شیذاسپان کرسیاک، دروج درده سلمان رسد»، ([ماهونداد گفت که: ارومیان باشند؛ و روشن گفت که: سرخ کلاه و سرخ زین و سرخ درفش باشند؛ و اینها نشان ایشان باشند])

(4)«ای سپیتامان زرتشت! چون بیایند، خورشید نشان سهمناکی بنمایاند و ماه از رنگ بگردد، و در جهان سهمناکی و تیرگی و تاریکی باشد؛ به آسمان نشان های گوناگون پیدا آید،* و زمین لرزه بسیار باشد؛ و باد سخت تر آید و به جهان نیاز و تنگی و دشواری بیشتر پدیدار آید؛ و ستاره تیر و اورمزد بدترین پادشاهی را نشان دهند.

(5)«دروج شیذاسپان کرسیاک، یکصد گونه و یک هزار گونه و ده هزار گونه باشند. درفش سرخ دارند و پیشرفت ایشان بسیار، به این ده های ایران که من اورمزد آفریدم بتازند، تا کنار اروند» ([کسانی باشند که رود فرات گویند]) «تا دوان پایتخت آشورستان»، ([این دوران با داوری سخت پایتخت آشورستان است که مردم آشور بدانجا باشند و در آنجا نشیمن گزیده اند، کسانی آن را پناهگاه دیوان گویند]).*

(6)ایدون ایشان از خشم تخمگان صد گونه و هزار گونه و ده هزار گونه بکشند، و درفش، نشان و سپاه بی شمار ایشان دیوان ژولیده موی بازگردند؛ و سپاه پیشانی فراخ ترک و کلمیر دشمن به این ده های ایران که من اورمزد آفریدم برسند»؛ ([بدانید که افراشته درفش باشند، چه درفش را افراشته گیرند، بدانید که گروه بی شماری چون موی بر یال اسب به ده های ایران که من اورمزد آفریدم. بمانند])؛ «ترکان چرمین کمر و شیداسپ کرسیاک ارومایی با هم فرارسند»