اول که برای تماشا وارد ایوان بیرون پست‌خانه شدیم ملاحظه نمودیم مثل فوج سرباز، دسته به دسته مردم پاکت و کاغذ و امانت آورده، در سوراخی می‌ریختند و کاغذ هرکس و هر ولایتی درهم و برهم ریخته می‌شد، در اندرون پست‌خانه عمله‌جات حاضر ایستاده، پاکت‌ها را برداشته، در توی پست‌خانه بر روی میزها متفرق نموده، اشخاص حاضر فورا جدا جدا نموده، از هر ولایتی را علی‌حده بار بسته می‌فرستادند و چنان منظم و منضبط است که ابدا کاغذ و امانت کسی بدل و گم نمی‌شود و اتاق علی‌حده‌ای‌ست که مخصوصا چند نفر نشسته‌اند و کاغذهایی که صاحبانش معلوم نیست و خانۀ او را نمی‌دانند در کجاست به زحمت زیاد معلوم می‌کنند و کاغذ او را می‌رسانند و عمله‌جات پست‌خانه به قدری در کار و شغول خود عجله دارند که ابدا فرصت تکلم با کسی ندارند.

«در جهان‌بینیِ مامان و آدم‌هایی شبیه او مراقبت هم مرحله‌ای از زندگی بود. مرحله‌ای کاملا طبیعی مثل مدرسه رفتن، ازدواج کردن و بچه‌دار شدن. برای هر کسی در روند زندگی پیش می‌آمد که عزیزی را در بستر بیماری ببیند و آن وقت فرصتی برای خدمت یا مراقبت فرا می‌رسید. این‌جور وقت‌ها کسی فکر نمی‌کرد “پس زندگی من چی؟” موقعیت کاری و شغلی و خانوادگی می‌رفت در اولویت‌های بعدی و جهانْ دوروبر یک تخت معنا پیدا می‌کرد.»

زهره ترابی، برشی از روایت سربازهایی با مدت خدمت نامحدود

«همه ما رفته بودیم مراقب‌زلزله‌زده‌ها باشیم اما واقعیت این بود که ما بعد از مرگ سهراب می‌رسیدیم. مایی که گاهی دل‌مان برای آن بازمانده مغموم می‌سوخت، گاهی چشم‌مان از تصور رنج‌های مشابه و تعمیم‌شان به تمام شهر خیس می‌شد، گاهی خیال می‌کردیم باید تاوان زنده ماندن‌مان را بدهیم و مراقب آن‌هایی باشیم که آنچه بر سر ما نیامده بود را تحمل می‌کردند.»

زهرا صنعتگران، برشی از روایت پس از مرگ سهراب می‌رسیدیم