اگر قطار، خیابان‌هایمان را پرازدحام کرد، تلگراف آن ازدحام را به ذهن‌هایمان آورد. تلگراف چیزی به جهان اضافه کرد که تا امروز با ما مانده: نوع کاملا جدیدی از ارتباطات که در آن پیام تا وقتی به مخاطب نرسیده، ارتباط ناقص است. نامه گرچه ممکن است پاسخی بطلبد، اما به خودی خود کامل است. نه پولُس حواری و نه هورس والپول هیچ وقت مرقومه‌شان را با این جمله تمام نکرده‌اند که «بهم زنگ بزن بیشتر درباره‌ش حرف بزنیم.» در مقابل، طبیعت تلگراف این ا‌ست که نسخه‌ی حداقلی از چیزی دیگر باشد؛ مکاتبه‌ای که بیشتر از بستن یک موضوع، درهایی جدید باز می‌کند. تمام ابزارهایی که حاصل تکامل تلگراف‌اند هم همین خصیصه را دارند. ایمیل‌ها با پیشنهاد گفتگوی تلفنی تمام می‌شوند («به هر حال، بیا زود همدیگه رو ببینیم / با هم حرف بزنیم»)، فکس‌ها با درخواست ایمیل همراه‌اند و پیام‌های پیغام‌گیر تلفن با درخواست فکس. ابزارهای ارتباطِ همیشه معلق.