مادرم لبخند مهربانی زد. می‌دانستم که آن حرف بهروز در دل او چه هیاهویی به‌پا کرده است. ملوک‌خانم و مادرم داخل رفتند. بهروز در ماشین را برایم باز کرد و من با مکثی کوتاه داخل آن نشستم. ماشین را دور زد و کنارم نشست. قبل از آن‌که ماشین را راه بیندازد، نگاهم کرد. نگاهم کرد و لبخند زد. نگاهم را به خیابان دوخته بودم. بهروز دستش را به فرمان گرفت و تا زمانی که به بازار برسیم حرفی میان ما ردوبدل نشد.

کمی بعد بهروز ماشین را در حاشیه‌ی خیابان پارک کرد. جلوتر از من پیاده شد و در را برایم باز کرد. از ماشین پیاده شدم و هردویمان دوشادوش هم وارد بازار شدیم. بهروز سرش را به طرف من کمی خم کرد و گفت:

-ته همین بازار یه مغازه‌ی طلا فروشیه که تموم جنس‌هاش رو از خارج براش میارن. اول بریم اونجا، خرید طلا که تموم شد، پارچه‌ها رو هم می‌خریم. نگاهم به کف بازار بود که با آجرهای سرخ زینت داده شده بود. به تکان دادن سر اکتفا کردم. بهروز محکم و استوار قدم برمی‌داشت. همه‌چیزتمام بود. شاید هم از بخت بد من بود که پسر ارشد حاج یوسف، رفیق چندین و چندساله‌ی پدرم این‌گونه بی‌عیب‌ونقص بود. لعیا به من گفته بود که دختر دم‌بخت نزاکت خانوم، همسایه‌ی دیواربه‌دیوار ما برای بهروز سرودست می‌شکست. نه فقط او، بلکه تمام دختران دم‌بخت محل آرزوی ازدواج با مرد بی‌عیب‌ونقصی مانند بهروز را داشتند. بهروز جوانی رشید بود که در ادب و متانت چیزی کم نداشت. تمام این‌ها را در این مدت زمان کم فهمیده بودم.

به دکان طلافروشی رسیدیم. ظاهرا خلوت بود. فروشنده‌ی آن مردی سال‌خورده بود که با عدسی شیشه‌ای محدب، سنگی گران‌بها را نگاه می‌کرد.

بیست و یکی، دو سال از عمر حسینعلی می گذشت… روزهای پایانی بهار از راه می رسید و همه جا را سرسبزی و طراوت دربرگرفته بود.

یک صبح بهاری حسینعلی به قصد شکار، سوار بر اسب جوانش راه دشتهای اطراف قره تیکان را در پیش گرفت. همینطور که فقط به شکارش می اندیشید می کوشید تمرکز لازم برای شکار را به دست بیاورد، چشمش به چادرهایی که در چند صدمتری اش برپا بود، افتاد. کمی آنها را نگریست و بی آنکه توجهی بکند به راهش ادامه داد…

پس از مدتی که راه می پیمود، دختری را دید که در میان گلهای زیبای دشت نشسته و از آنها دسته زیبا و بزرگی درست کرده است. آرام به سویش رفت و وقتی به او رسید، بی پروا پرسید:

-دختر جوان، کی هستی؟

دختر با شنیدن صدای حسینعلی در آن سکوت دشت، به ناگاه تکانی خورد به سرعت به پشت سر خود، جایی که صدا از آنجا می آمد، نگریست… سپس رو به حسینعلی کرد و گفت:

-سلام خان…

حسینعلی با تعجب گفت:

-علیک سلام… تو منو از کجا می شناسی؟!

دخترک لبخندی بر لب نشاند و جواب داد:

-مگه می شه این اطراف کسی حسینعلی خان، پسر انوش خان رو نشناسه!

دختر چندگام به سوی خان جوان برداشت و وقتی به او رسید، نیمی از دسته گلی که در دست داشت، جدا کرد، به طرف خان گرفت و لبخند زنان گفت:

-منو ترسوندین، داشتم برای خودم گل می چیدم.

سپس مکثی کرد و همینطور که مستقیما به چشمان خان می نگریست، ادامه داد:

-اینم برای شما، امیدوارم خوشتون بیاد.

خان که از جسارت و رک بودن دختر بسیار خوشش آمده بود، نگاهی عمیق به چهره دخترک انداخت و ناگهان احساس کرد از نگاه سوزان آن دختر، انقلابی در اعماق وجودش برپا شده. خون به شدت به صورتش دوید و قلبش به تندی شروع به کوبیدن کرد.

احساس می کرد از نگاه آن دختر زیبارو، شراره هایی از آتش به جانش چنگ می زند و او را می سوزاند… او تاکنون چنین حالتی را تجربه نکرده بود.