دستورالعمل هایی برای کاربرد تقویت مثبت

روان شناسان ورزش رویکرد مثبت به انگیزش را بسیار توصیه می کنند تا از اثرات جانبی منفی استفاده از تنبیه به عنوان تقویت اولیه جلوگیری کنند. تحقیقات نشان می دهند ورزشکارانی که برای مربیان مثبت گرا بازی می کنند، هم تیمی هایشان را بیشتر دوست دارند، از تجربه ورزشی شان بیشتر لذت می برند، مربیان شان را بیشتر دوست دارند و کار تیمی بیشتری انجام می دهند (اسمیت و اسمول، ١٩٩٧). نقل قول زیر از جیمی جانسون، مربی اسبق تیم فوتبال آمریکایی حرفه ای دلفین های میامی و دَلِس کابویز، بر رویکرد مثبت تاکید می کند: «هرگز سعی نمی کنم بذر منفی بکارم. سعی می کنم بیانم را مثبت کنم. شواهد بسیاری در حمایت از مدیریت مثبت وجود دارد» (ذکر شده در اسمیت، ٢٠٠۶، صفحه ۴٠). تقویت می تواند به اشکال گوناگونی از جمله تعاریف کلامی، لبخند یا رفتارهای غیر کلامی که نشانگر تایید باشد شکل گیرد که، برتری ها و کاربرد پاداش را افزایش می دهد (برای نمونه تعداد معدودی را اسم بردیم). بنابراین بیایید برخی از اصول زمینه ای کاربرد موثر تقویت مثبت را بررسی کنیم.

تقویت های موثر را انتخاب کنید

پاداش ها باید براساس نیازهای دریافت کنندگان باشند. بهتر است آن چه افراد دوست دارند یا دوست ندارند را بدانید و تقویت کننده ها را بر طبق آنها انتخاب کنید:

•تقویت کننده های اجتماعی: تحسین، لبخند، ضربه به پشت، تمجید در ملأ عام.

•تقویت کننده های مادی: تندیس، مدال ها، حکم های قهرمانی، پیراهن ورزشی.

•تقویت کننده های فعالیتی: انجام بازی به جای تمرین، بازی در موقعیتی دیگر، سفر برای بازی با تیم دیگر، استراحت.

•گردش و تفریح های خاص: رفتن به یک بازی حرفه ای، برگزاری مهمانی تیمی، گوش دادن به سخنرانی یک ورزشکار حرفه ای.

امکان دارد یک معلم تربیت بدنی از شاگردانش بخواهد تا پرسشنامه ای را به منظور تعیین نوع پاداش هایی که آنان بیشتر دوست دارند، کامل کنند (مثلا اجتماعی، مادی، فعالیتی). این اطلاعات می تواند به معلم کمک کند تا به دقت نوع تقویتی را که برای هر دانش آموز مناسب است بداند. همچنین، مربیان ورزش می توانند فهرستی از انواع تقویت هایی که ورزشکاران در زمان بازتوانی از آسیب های سخت به خوبی نسبت به آنها واکنش می دهند تهیه کنند.

برای کودکان خردسال مهم است که قبل از شروع تمرین در یک رشته ورزشی خاص، انواع مهارت‏های اساسی و توانایی‏های حرکتی را توسعه داده و در کل به یک ورزشکار خوب تبدیل شوند. این فرآیند توسعه چند جانبه نامیده می‏شود و یکی از مهم‏ترین اصول تربیتی برای کودکان و نوجوانان است.
توسعه چند جانبه یا چند مهارتی و چند توانایی در کشورهای اروپای شرقی بسیار رایج است. در این کشورها، برخی از مدارس ورزشی یک برنامه تمرینی پایه ارائه می‏کنند. کودکانی که در این مدارس تحصیل می‌کنند مهارت‌های اساسی مانند دویدن، پریدن، پرتاب کردن، گرفتن و حفظ تعادل را به دست می‌آورند. کودکان هماهنگی خوبی به دست می‏آورند و مهارت‏هایی را کسب می‏کنند که برای موفقیت در انواع ورزش‏های فردی و تیمی مانند دو و میدانی، بسکتبال و فوتبال ضروری است. بیشتر برنامه‌ها دارای یک جزء شنا نیز هستند، زیرا شنا به کودکان کمک می‌کند تا ظرفیت‌های هوازی را توسعه دهند و در عین حال فشارهای جسمانی وارد بر مفاصل آن‌ها را به حداقل می‌رساند. درک صحیح از نیاز به تنوع کامل برنامه‌ها برای کودکان ورزشکار و ارائه توسعه مهارت‌های چند جانبه باعث افتتاح بسیاری از مدارس ورزشی – مدارسی که به پیشرفت تحصیلی با تأکید بیشتر بر توسعه ورزش اختصاص دارند – در سراسر آمریکای شمالی شده است.

بازی‌سازی برای دریافت توپ در فضا و ارسال پاس نهایی
سناریو 1
فضای مورد نیاز برای دریافت توپ در فضا و ارسال پاس نهایی (مالکیت با مدافع میانی)

فضای بین خطوط تاثیر پاس در عمق را بیشتر می‌کند.
اولین مرحله پیداکردن زمان و فضای مناسب برای گرفتن بهترین تصمیم در منطقه مشخص شده مابین خط حمله و هافبک حریف است.
داشتن زمان و فضای کافی هنگام مالکیت توپ در منطقه مشخص شده در تصویر، شانس ارسال یک پاس موفقیت‌آمیز به مهاجمان در پشت خط دفاعی حریف را افزایش می‌دهد.
اگر این فضا در دسترس نباشد، و ارسال پاس باید تحت فشار صورت بگیرد، پاس ارسالی باید بلندتر باشد که این اتفاق دقت پاس را کاهش داده و به علت زمان‌دار بودن، دریافت آن برای مدافعان تیم حریف راحت‌تر خواهد بود.
در این مثال، مدافع میانی (5) قادر به ارسال پاس به هافبک میانی (6) در منطقه قرمز مشخص شده است. در این شرایط بازیکن شماره 6 دارای زمان کاری برای دریافت توپ، گرفتن آگاهی و ارسال بهترین پاس ممکن است.
سناریو 2
فضای کافی برای دریافت توپ در مرکز و ارسال پاس مستقیم. (توپ در اختیار مدافع کناری)

فضای بین خطوط تاثیر پاس در عمق را بیشتر می‌کند.
اگر پاس ارسالی برای صاحب توپ کن بازیکنان نفوذ کرده به فضای ما بین خطوط دفاعی و هافبک حریف، از فضای مابین خطوط هافبک و حمله حریف ارسال شود، احتمال موفقیت‌آمیز بودن آن بیشتر خواهد بود.
اگر پاس ارسالی از این منظقه (منطقه قرمز رنگ در تصویر) ارسال شود، هافبک‌های تیم حریف قادر به حفظ فاصله خود از بازیکن صاحب توپ نخواهند بود و فقط در شرایطی که خط هافبک آنها از پیوستگی خوبی بهره‎مند باشد، آنها می‌‏توانند پاس ارسالی را بلوکه و یا خنثی کنند.
اگر این فضا قابل‌دسترس نباشد و پاس ارسالی باید تحت فشار ارسال شود، خط هافبک تیم حریف می‌توانند فاصله خود را حفظ کنند و دارای زمانی کافی برای واکنش نشان دادن به پاس ارسالی خواهند بود.
در این مثال، مدافع کناری (2)، قادر به ارسال پاس به هافبک میانی در فضای مشخص شده در میانه زمین است. و او نیز دارای زمان کافی برای گرفتن بهترین تصمیم ممکن است.

سناریو سوم
تلاش برای ارسال پاس رو به جلو از مناطق عمیق زمین بی‌ثمر خواهد بود.

هافبک‌ها (6 و 7) دارای جاگیری مناسب و فاصله خوبی از شماره 5 هستند.
بهتر است ابتدا در مرکز زمین یک پاس دریافت کنید.
اگر پاس ارسالی به مرکز زمین از مناطق عمیق ارسال شود، بازیکنان حریف می‌توانند فاصله خود را با بازیکن صاحب توپ در آن منطقه حفظ کنند.
این فاصله به بازیکنان حریف اجازه می‌دهد تا بهترین واکنش ممکن را برای بازپس‌گیری توپ نشان دهند.
در این شرایط مدافع میانی سفید، (5) تلاش می‌کند تا یک پاس رو به جلو به شماره 11 در مابین خطوط ارسال کند. اما این پاس به راحتی توسط وینگر تیم آبی (7) قطع خواهد شد.

درحالیکه مدت زمانی که یک ورزشکار برای تمرین اختصاص می‌دهد و یا پشتیبانی والدین و مربی‌اش جنبه‌های حیاتی در مهارت یادگیری محسوب می‌شوند، فاکتورهای اجتماعی دیگری نیز وجود دارند که تاثیر بسزایی را در پرورش استعداد بازی می‌کنند. به‌عنوان مثال، کشور مادری یک شخص نقش مهمی در مواجه او با ورزش دارد و در نتیجه روی منابع مختلف و تجهیزات آموزشی که در اختیار او قرار می‌گیرد، موثر است. به دلیل ارزش فرهنگی بالایی که کانادا برای هاکی قائل است، کودکان از سن کم شروع به یادگیری اسکی روی یخ می‌کنند. در کانادا بازیکنان هاکی به‌عنوان قهرمانان ملی شناخته می‌شوند و در رسانه ملی بسیار مورد توجه قرار می‌گیرند. در هر رخداد بین‌المللی انتظار می‌رود که کانادا رتبه نخست را کسب کند و هرچیزی به غیر از این یک تراژدی مالی محسوب می‌شود. در برزیل، فوتبال در حد بالایی مورد توجه قرار می‌گیرد. بازیکنان فوتبال برزیل همانند بازیکنان هاکی در کانادا انتظارات ملی را برآورده می‌کنند. بدلیل فاکتورهای مالی، فرهنگی و اجتماعی میلیون‌ها کودک فوتبال بازی می‌کنند و احتمال بالایی وجود دارد که در دهه‌های آینده نیز فوتبال عامل قدرت ورزشی برزیل باشد. در کنیا نیز دوی مسافت بالا به همین ترتیب مورد توجه قرار گرفته است، بیش از دو دهه است که دوندگان کنیایی در مسافت بالا تسلط و برتری بارزی در مسابقات داشته‌اند. در 20 مسابقه آخر ماراتون مردان در بوستون، دوندگان کنیایی به جز 3 مورد در بقیه مسابقات قهرمان بوده‌اند. این تسلط بیانگر این است که مردمان آفریقای شرقی از وضعیت زنتیکی خوبی برای دو سرعت بهره می‌برند. دوندگان کنیایی نیز مثل بازیکنان برزیلی و بازیکنان کانادایی در کشورشان مورد احترام قرار می‌گیرند. برای خیلی از کودکان کنیایی این مسئله به‌عنوان شانسی برای فرار از فقر در نظر گرفته می‌شود.

1. چگونه اکسیژن به عضلات می‌رسد؟
بدیهی است که بدن انسان برای استخراج اکسیژن از هوای استنشاقی و رساندن آن به تمام سلول‌های بدن، از جمله سلول‌های عضلانی بسیار فعال، مجهز است. این فرآیند در واقع از نظر مفهومی بسیار ساده است، حتی اگر در جزئیات بسیار پیچیده باشد.
ریه‌ها به اکسیژن هوای استنشاقی اجازه می‌دهند که از غشاهای بسیار نازک در اعماق ریه‌ها عبور کرده و وارد جریان خون شود. در همان زمان، دی‌اکسیدکربنی که توسط عضلات و سایر سلول‌ها تولید می‌شود، با عبور از همان غشای ریه و بازدم از بدن، خون را ترک می‌کند.
فقط مقداری از اکسیژن موجود در هوای استنشاقی از ریه‌ها به خون عبور می‌کند. همزمان دی‌اکسیدکربن از خون آزاد شده و وارد ریه‌ها می‌شود تا بازدم اتفاق بیفتد. حرکت این دو گاز (O2 و CO2) به غلظت و ضرایب انتشار آن‌ها بستگی دارد. ضریب انتشار معیاری است که نشان می‌دهد یک ماده با چه سرعتی میل به حرکت در سراسر غشایی مانند پوشش کیسه هوایی ریه دارد. به عنوان مثال، اگرچه 2CO در خونی که در ریه‌ها جریان دارد با غلظت کم است، اما به راحتی از خون به داخل ریه‌ها حرکت می کند زیرا CO2 دارای ضریب انتشار بالایی است: 20 برابر بیشتر از O2.
اکسیژن آنقدر برای بقا حیاتی است که تمام سلول‌های هسته‌دار بدن توانایی درک اکسیژن را دارند.
وقتی خون اکسیژن‌دار به سلول‌های عضلانی می‌رسد، پیوند بین‌مولکول‌های اکسیژن و هموگلوبین به دلایل مختلفی سست می‌شود که نیازی به توضیح در اینجا نیست. هنگامی که گلبول‌های قرمز از مویرگ‌های کوچکی که سلول‌های عضلانی را احاطه کرده‌اند عبور می‌کنند (شکل 3-2)، مولکول‌های اکسیژن از هموگلوبین آزاد می‌شوند و به سلول‌های عضلانی منتشر می‌شوند. دی‌اکسیدکربن تولید شده توسط سلول‌های عضلانی برای انتقال به جریان خون نه به صورت CO2 بلکه به صورت یون بی‌کربنات (HCO3) منتشر می‌شود که در ریه‌ها به گاز CO2 تبدیل و در آنجا بازدم می‌شود. مقدار کمی از اکسیژن در پلاسمای خون حل می‌شود، اما این مقدار تنها بخش کوچکی از اکسیژن است که توسط هموگلوبین منتقل می‌شود.