در یکی از داستان های لیوی، زن جوانی به نام کلولیا به همراه دختران دیگر اسیر اتروسک ها می شود. او تحت تاثیر شجاعت مردی زندانی به نام میوسیوس اِسکایوولا، از اهالی روم، قرار می گیرد که دستش را در آتش فرو می برد تا به کسانی که اسیرش کرده اند نشان دهد که «چه جسم های بی مقداری اند آنان که چشمانشان به شهرت دوخته شده است». کلولیا، ملهم از شجاعت او، گروه دختران اسیر را از روی پل تیبر فراری می دهد، درحالی که تیرهایی از سوی اتروسک ها به طرف آن ها روان است. اتروسک ها آن قدر تحت تاثیر شجاعت کلولیا قرار می گیرند که به خصومت با روم خاتمه می دهند. این جا ارزش شجاعت زن، اگر بیش تر از شجاعت مرد نباشد، کم تر از آن نیست و همان طور که این نمونه نشان می دهد، می تواند کاملا در خدمت شهر باشد.

نوع متفاوتی از شجاعت را می توان در زنان سایینی مشاهده کرد. آن ها در یک جشنواره به دست جوانان رومی که به تازگی شهری را بنا گذاشته بودند که شمار زنانش کافی نبود، اسیر می شوند. پس از اسارات، زنان سایینی به همسری رومی ها درمی آیند و آن گاه تبدیل به مادران رومی می شوند. دراین میان، پدران آن ها که از تعرض به دخترانشان به خشم آمده اند، برای بازگرداندن دختران خود دست به کار می شوند و جنگی بین شوهران و پدران درمی گیرد: «زنان سایینی که با خطای خود جنگی را برافروخته بودند، با موهای پریشان و جامه های پاره، کم دلی زنانه را با درک نگونبختی خود کنار گذاشتند، شجاعانه به میان تیرهای پرّان رفتند، از یک سو به سوی دیگر دویدند، بین نیروهای متخاصم شکاف انداختند و جلوی خشم آن ها را گرفتند.» همان طور که لیوی بازگو می کند، شجاعت زنان سبب شد بین رومی ها و سایینی ها صلح برقرار شود؛ درست مانند شجاعت کلولیا که به نزاع با اتروسکی ها پایان داد. گرچه ممکن است درک ما از رابطه علّی در این جا با درک لیوی متفاوت باشد و شجاعت زنانه را علت برقراری صلح ندانیم، برای لیوی که به ارائه الگوهای اخلاقی علاقه مند است، این فهم از علیت تاریخی مهم و محوری است.