آمریکا، 17ژوئن1775

نبرد بانکر هیل

تا 1775 آمریکا هنوز هم زیر سلطه‌ی جرج سوم و بریتانیا بود. آمریکایی‌ها خوششان نمی‌آمد مالیات‌هایشان را به شاهان کشوری بدهند که هرگز ندیده بودند و حکومتی که حتی حق نداشتند به آن رای دهند. شما بودیدخوشتان می‌آمد؟ پس شورش کردند.

در 1775 شورشیان سلاح‌هایشان را گرد آوردند. یک ژنرال بریتانیایی رفت تا سلاح‌ها را ضبط کند. قهرمان آمریکایی پل ریور سوار بر اسب برای هشدار به شورشیان حرکت کرد و جنگ و درگیری شروع شد. در اولین نبرد بزرگ، بریتانیایی‌ها در بانکر هیل، جایی نزدیک بوستون، به شورشیان آمریکا هجوم بردند.

جوزف وارن رهبری بود که پل ریور را برای همان هشدار سواره‌ی معروف مامور کرده بود. وقتی گلوله‌ای به کلاه گیسش اصابت کرد، از اولین نبرد جان سالم به در برد؛ اما در نبرد بانکر هیل بختش برگشت.

وقتی پا به میدان نبرد می‌گذاشت فریاد زد…

او به نیمی از آرزویش رسید و مرد.

افسری بریتانیایی که وارن را می‌شناخت او را دید. وارن بد آورد. اگر یک شورشی عادی بود شاید فقط زندانی می‌شد، اما رهبر شورشیان را باید می‌کشتند.

وارن وقتی پا به میدان نبرد می‌گذاشت، گزارش جاسوس ناشناس شورشیان در جیبش بود. بریتانیایی‌ها گزارش مخفی را برداشتند و جسد وارن را دفن کردند. وقتی می‌گویم «دفن کردند»، سربازی بریتانیایی گفت…

اسرار شورشیان لو رفت… فقط هم به این دلیل که وارن خنگ گزارش را با خودش به میدان نبرد برده بود.

ده ماه بعد آمریکایی‌ها افتادند دنبال اینکه قبر وارن را پیدا و جنازه‌اش را در گوری مناسب دفن کنند. حالا از کجا باید می‌فهمیدند جنازه‌ی پوسیده‌ی وارن کدام است؟ وارن دندان‌هایی مصنوعی داشت که پل ریور آن را برایش ساخته بود. پل ریور به دندان‌های مصنوعی جمجمه نگاه کرد و گفت…

پس واقعیت کجا به نمایش درمی‌آید؟ نمایش‌نامه‌نویسان فرصت‌طلب (از جهان مردگان)، یعنی بنیادگرایان مسلح، بازیگران واقعی و مؤلفان تقدیر و شوربختی‌اند که از کتاب‌های اساطیری بیرون آمده‌اند. آنها روی صحنه‌ای واقعی و با فیلمنامه‌هایی که از پیش بخشی از روایت بود، به‌سادگی با مرگ روبه‌رو می‌شوند. با میزانسن ایثار و جاودانگی، اما برای که؟ و در ازای چه؟
بالا بردن یک تخته‌سنگ به سوی ارتفاع و تماشای پایین‌غلتیدن دوبارۀ آن، نمایانگر پریشانی بیهودۀ انسانی است که اگرچه نمی‌تواند بازیگر صحنۀ زندگی خود باشد، اما تماشاگر وضعیتی عبث و تکرارشونده است. این وضعیت مبتذل دیگر کفایت نمی‌کند. بنیادگرایان وقت زیادی ندارند. بالارفتن و پایین‌آمدن برای خورشید مناسب است که هر روز این وظیفه را بر عهده می‌گیرد؛ اما بالابردن و پایین‌‌کشیدن یک تخته‌سنگ، هرگز! پس بهتر است که تخته‌سنگ یک بار برای همیشه از روی ما عبور کند؛ و آن چیزی که سیزیف‌های عصر مدرن می‌گویند، همین است. آنها خود را گیر می‌اندازند تا بفهمند که آیا وجود دارند؟ اما افسوس که هرگز پاسخی نخواهند گرفت. برای آنها، روز همان شب است.

در زیر کلاه، که به نظر مى‌رسید هر لحظه در حال فرو افتادن است، یکى از چهره‌هاى مضحک حقیر بود که گویى فقط چینى‌ها قادرند از آن براى ساختن مجسمه‌هاى کوچک استفاده کنند. این صورت پهن و درهم، مانند کفگیر، که روى آن سوراخ‌ها لکه‌هاى تیره‌اى را به وجود مى‌آورد، و مانند نقاب‌هاى گودرفته، با همه روش‌هاى پیکرشناسى مغایرت داشت. در آنجا، نگاه هیچ اسکلتى حس نمى‌شد. آنجا که تصویر نیاز به استخوان دارد، گوشت، سطحى ژلاتینى را بروز مى‌داد، و آنجا که چهره‌ها به طور معمول فرورفتگى‌ها را نشان مى‌دهند، این چهره به صورت برآمدگى‌هاى شل و نرمى درآمده بود. این چهره بزرگ و درهم شکسته همانند کدو تنبل، با دو چشم محزون خاکسترى رنگ، که در بالاى آنها دو خط قرمز رنگ به جاى ابروها قرار داشتند، بینى‌اش همانند دون کیشوت بود، مانند دشتى که به توده‌اى عظیم و بى‌نظم مشرف باشد. آن بینى، همان‌طور که سروانتس هم ناگزیر به ذکر آن شده، توصیف‌گر ذوقى مادرزادى در سرسپردگى به چیزهاى بزرگ بود که زوال یافته و مبدل به خودفریبى مى‌شد. این زشتى چهره، که راه به مضحکه مى‌برد، با این همه خنده‌دار نبود، حزن بیش از اندازه‌اى که از چشمان کم رنگ مرد، بیچاره به بیرون مى‌تراوید، تمسخرگرانش را وادار به سکوت مى‌کرد و خنده را بر لبانشان مى‌خشکاند، در حال اندیشه مى‌کردند که طبیعت براى آن مرد درک و دریافت عشق و محبت یک زن را با کیفر خنده یا متأثر شدنش ممنوع کرده است، مرد فرانسوى در برابر چنین فرد بدبختى خاموش مى‌شود، که در نظر او ظالمانه‌ترین تمام بدبختى‌ها جلوه مى‌کند: ناتوان از مقبول بودن!

بازداشت
این جمله‌ی «شناسنامه‌تان!» که با لحن آمرانه و در عین حال مضطربی ادا شد، تا عمر دارم توی گوش‌هایم صدا خواهد کرد. اضطراب‌شان از این است که مبادا من مسلح باشم، یا نکند عده‌ای از «آدمکش‌ها» هوایم را داشته باشند و ناگهان بریزند سرشان حساب‌شان را برسند.
خلاصه، با این وضع، دو تا مفتش که هر دوشان پیرهن ابریشمی صورتی کم‌رنگی پوشیده‌اند، با ترس و لرز مرا تفتیش بدنی می‌کنند.
با وجود این که شناسنامه‌ام را خواسته‌اند، مجال پیدا نمی‌کنم آن را ارائه بدهم.
از دو تا گشتاپوی آلمانی که بلافاصله آن‌جا سبز شده‌اند، یکی‌شان لوله‌ی تپانچه‌ی خودکارش را به پشتم فرو می‌کند. و دیگری دست راستم را می‌پیچاند به پشت سرم و می‌گوید:
– «حماقت نکنی که برات گرون تموم میشه!»
جوانک‌های پیرهن صورتی مثل مجسمه بی‌حرکت کنار پیاده‌رو ایستاده بودند و تا چشم‌شان به من افتاد چشمکی به هم زدند، و من همان دم حضور گشتاپوها را احساس کردم. اما وقتی فکر کردم که اوراق هویت ساختگی‌ام قرص و محکم سرجایش است، کمی امیدوار شدم. با وجود این، وقتی از خیالم گذشت که دیگر همه چیز برایم تمام شده، یک لحظه احساس سبکباری عجیبی کردم.
خب. من هم تو تله افتادم و گرفتار شدم. مأموریت من هم به آخر رسید و تمام شد. مورد تعقیب قرار گرفتن‌ها و خیط کردن‌ها. همه‌اش تمام شد. اینی که آدم بر اثر نگاه اتفاقی رهگذری احساس کند سطلی از آب یخ پس گردنش ریخته‌اند، تمام شد. اینی که آدم به تصور آن‌که اتوموبیلی تعقیبش می‌کند بند دلش پاره شود، و اینی که آدم بر اثر شنیدن صدای پایی غیرعادی به دنبال خود جگرش را توی حلقش تصور کند تمام شد. به صدای دری که ناگهان برهم کوفته شود از جا جستن، و از زنگ تلفنی که ناگهان طنین‌افکن شود قبض روح شدن. همه چیز و همه چیز و همه چیز تمام شد.