به دلیل ظهور کار مجازی، انسان‌ها گزینه‌های بسیار زیادی برای کار با یک شرکت در محلی غیر از محل زندگی خود دارند- برخی کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که شغل‌های آزاد در سال 2023 بیش‌از صاحبان مشاغل سنتی خواهد بود.
با توجه به این انعطاف‌پذیری و افزایش گزینه‌ها، خیلی مهم است که رهبران سازمان‌ها، فرهنگی ایجاد کنند که بتواند کارکنان را جذب کرده و شرایط نگهداری، حفظ و نیز ترغیب و برانگیختن آن‌ها فراهم شود. هرگز کارکنان مانند امروز توانایی انتخاب در زندگی را نداشته‌اند.
این پنج عامل در حال ظهور در دنیای ما فعالند، چه متوجه آن‌ها باشیم یا از آن‌ها غافل باشیم. این عوامل تغییر در حال تاثیرگذاری بر شغل ما، مدارس ما، خانواده‌های ما و جوامع ما هستند. برای حفظ بقا و رشد و پیشرفت در چنین اوضاعی که تمام پدیده‌های پیرامون ما به سرعت در حال تغییرند، باید با همان سرعت خود را با آن‌ها هماهنگ کنیم. در غیر این صورت، به‌احتمال زیاد نمی‌توانیم با دو امر ضروری و مهم روزگار خود -که مهم‌ترین نیازهای ضروری و حیاتی هر سازمانی در اوضاع جدید هستند- کنار بیاییم.

روزی کریمخان زند در دیوان مظالم نشسته بود. شخصی فریاد برآورد و طلب انصاف کرد.
کریمخان از او پرسید: «کیستی؟»
آن شخص گفت: «مردی تاجر پیشه‌ام و آنچه داشتم از من دزدیدند»
کریمخان گفت: «وقتی مال‌ات را دزدیدند تو چه میکردی؟»
تاچر گفت: «خوابیده بودم»
کریمخان گفت: «چرا خوابیده بودی؟»
تاجر گفت: «چنین پنداشتم که تو بیداری!»

سال‌ها قبل و پیش از آنکه پرواز بر فراز اقیانوس اطلس عمومیت یابد، مردی تصمیم گرفت از اروپا به آمریکا سفر کند. او مدت‌ها تلاش کرد و هرچه می‌توانست، پول پس‌انداز کرد و سرانجام موفق شد بلیت یک کشتی را بخرد. در آن زمان، عبور از اقیانوس، دو تا سه هفته طول می‌کشید. او چمدانی خرید و آن را از پنیر و نان تست پر کرد. این تنها کاری بود که می‌توانست بکند.
وقتی سوار کشتی شدند، سایر مسافران به رستوران کشتی رفتند تا شام بخورند… مرد بینوا دوست داشت به جمع سایر مسافران بپیوندد و در رستوران غذا بخورد؛ اما آهی در بساط نداشت که با ناله سودا کند. گاه هنگام شب با چشم‌های باز در رختخوابش دراز می‌کشید و در رویای توصیفاتی فرو می‌رفت که سایر مسافران از غذاها می‌کردند.
در آخر سفر، کسی به سراغش آمد و گفت: «متوجه شده‌ام که همیشه نان و پنیر می‌خورید. چرا به رستوران نمی‌آیید و با ما غذا نمی‌خورید؟» صورت مرد بینوا از خجالت سرخ شد: «راستش را بخواهید، من فقط آن‌قدر پول داشتم که تنها یک بلیت بخرم. پولی ندارم که با آن برای خوردن غذا به رستوران بیایم.» مرد ابرویی بالا انداخت و گفت:«… شما با خرید بلیت، پول غذا را هم پرداخته‌اید!»
وقتی برای اولین بار این داستان را شنیدم، به فکرم رسید که چه مردم بی‌شماری در دنیا، موقعیتی شبیه این مرد ساده‌لوح دارند. آن‌ها متوجه نیستند که پول بسیاری از مواهب زندگی را از قبل پرداخته‌اند.