ما صاحبان سایه‌های بسیاریم!
آن شب ماه سپتامبر، به خانه می رفتم
که او پس از چهل سال
از دریای گور تن رهانید
و مرا از تنهایی درآورد!
نخست، چیزی جز یک نام نبود
اما افکارش. زمان را درنوردید و
همپایمان شد.

وِندِروُرکس روبه‌روی سه اژدهای خورشیدی ایستاده بود و بازیگوشانه گوی آتشین سفیدی را از پنجه‌ای به پنجه‌ی دیگر می‌انداخت. همان‌طور که گوی شعله‌ور خاموش می‌شد و به شکل توده‌ی سیاهی در می‌آمد، گفت: «تمام شعله‌ها از اراده‌ی من پیروی می‌کنند.» بعد چیزی را که در مشتش مانده بود، خُرد کرد.