سه قطره خون

دیروز بود که اطاقم را جدا کردند. آیا همان‌طوری که ناظم وعده داد، من حالا به کلی معالجه شده‌ام و هفته دیگر آزاد خواهم شد؟ آیا ناخوش بوده‌ام؟

یک سال است! در تمام این مدت هرچه التماس می‌کردم کاغذ و قلم می‌خواستم، به من نمی‌دادند. همیشه پیش خودم گمان می‌کردم، هر ساعتی که قلم و کاغذ به دستم بیفتد، چقدر چیزها که خواهم نوشت… ولی دیروز بدون اینکه خواسته باشم، کاغذ و قلم را برایم آوردند؛ چیزی که آنقدر آرزو می‌کردم، چیزی که آنقدر انتظارش را داشتم… اما چه فایده! از دیروز تا حالا هرچه فکر می‌کنم، چیزی ندارم که بنویسم؛ مثل این است که کسی دست مرا می‌گیرد یا بازویم بی‌حس می‌شود. حالا که دقت می‌کنم، مابین خط‌های درهم و برهمی که روی کاغذ کشیده‌ام، تنها چیزی که خوانده می‌شود این است: «سه قطره خون»

آسمان لاجوردی، باغچه سبز و گل‌های روی تپه باز شده، نسیم آرامی بوی گل‌ها را تا اینجا می‌آورد، ولی چه فایده! من دیگر از چیزی نمی‌توانم کیف بکنم. همه این‌ها برای شاعرها و بچه‌ها و کسانی که تا آخر عمرشان بچه می‌مانند، خوب است.

یک سال است که اینجا هستم. شب‌ها تا صبح از صدای گریه بیدارم؛ این ناله‌های ترسناک، این حنجره خراشیده که جانم را به لب رسانده. صبح هم هنوز چشم‌مان باز نشده که تزریق بی‌کردار… چه روزهای دراز و ساعت‌های ترسناکی که اینجا گذرانده‌ام. با پیراهن و شلوار زرد، روزهای تابستان در زیرزمین دور هم جمع می‌شویم و در زمستان کنار باغچه جلو آفتاب می‌نشینیم. یک سال است که میان این مردمان عجیب و غریب زندگی می‌کنم. هیچ وجه اشتراکی بین ما نیست، من از زمین تا آسمان با آنها فرق دارم. ولی ناله‌ها، سکوت‌ها، فحش‌ها، گریه‌ها و خنده‌های این آدم‌ها همیشه خواب مرا پر از کابوس خواهد کرد.

هنوز یک ساعت دیگر مانده تا شام‌مان را بخوریم، از همان خوراک‌های چاپی: آش ماست، شیربرنج، چلو و نان و پنیر، آن هم به قدر بخور و نمیر.