بنابر افسانه‌ها، دو برادر دو قلو به نام‌های رومولوس و روموس، فرزندان مارس، رب‌النوع پیکار، در سال 735 پ.م. شهر روم را تاسیس کردند. در اساطیر و افسانه‌های روم باستان، این گونه آمده است که این دو برادر به هنگام تولد سر راه گذاشته شده بودند تا بمیرند، اما ماده گرگی آنها را یافته و بزرگ می‌کند.

آنها وقتی بزرگ می‌شوند شهر روم را بر فراز هفت تپه و بر کرانه رود تیبر و در مرزهای اتروریا بنا می‌کنند. روم اولیه تا سال 509 پ.م. زیر فرمان شاهان قرار داشت.

اما در این زمان اشراف با هم متحد شده و تارکوین مغرور، پادشاه نابکار اتروسکی را برکنار ساختند و نظام جمهوری در روم برقرار کردند. جمهوری جدید توسط دو کنسول، که هر سال توسط نمایندگان مجلس سنا برگزیده می‌شدند، اداره می‌گردید. این شهر بتدریج بر همسایگان خود در ایتالیا غلبه کرد و تا نزدیکی  دولت شهرهای یونانی واقع در جنوب ایتالیا گسترش یافت و چیزهایی درباره تمدن یونانی فرا گرفت و تا سال 260 پ.م. روم به قدرتی بزرگ بدل شده بود.

به فرمان امپراطور هادریان، ارتش در سرتاسر انگلیس دیواری را بنا کرد تا استان‌های رومی را از حمله‌های اقوام کالدونی اسکاتلند حفظ کند. سربازان با دانش فنی خود این دیوار را بنا و نیروهای کمکی از آن محافظت می‌کردند. وظیفه عمدة این نیروهای کمکی گشت زدن در طول دیوار بود. اگر در قسمتی از مرز مشکل جدی پیش می آمد، لژیون‌ها به سوی آن نقاط حرکت می‌کردند. این دیوار 120 کیلومتر طول داشت.

تصاویری که بر روی این جعبه عاج، حکاکی شده اند، بر صلیب کشیده شدن عیسی (ع) را نشان می‌دهند و در سمت چپ، یهودا خود را به دار آویخته است. این جعبه متعلق به سال های 430 میلادی است. در آن زمان رومی‌ها عیسی را معمولا بدون ریش نشان می‌دادند. مسیحیان قربانی کردن برای ایزدان رومی را درست نمی‌دانستند و از این رو مسیحیان در نظر مردم روم، افراد بی‌اعتقاد و خطرناکی بودند که با رنجاندن ایزدان، سبب به مخاطره افتادن روم می‌شدند و در نتیجه هر از چندگاه، مسیحیان مورد آزار و تعقیب رومی‌ها قرار می‌گرفتند.

بر طبق افسانه‌ای مشهور که در کتاب هفتم جمهور افلاطون بیان شده است، چند انسان در انتهای غاری در زنجیر بودند. آنها از طریق آتشی که در میانه‌ی غار وجود داشت، می‌توانستند سایه‌هایی را از رویدادهایی که در بیرون غار رخ می‌داد، ببینند. آنها تصور می‌کردند که این سایه‌ها همانا حقیقت هستند. یکی از آنها خود را آزاد می‌کند، غار را ترک می‌کند و نور خورشید و جهان پهناور را کشف می‌کند. در ابتدا، نور، که برای چشمان او غیرعادی است، او را حیرت‌زده و گیج می‌کند. اما در نهایت، می‌تواند ببیند و هیجان‌زده به سوی همراهانش بازمی‌گردد تا آنچه را دیده است، برای آنها بازگو کند. اما با برخورد سرد زندانیان مواجه می‌شود. آنان حرف وی را دروغ می‌پندارند.
همه‌ی ما در اعماق چنین غاری هستیم و با نادانی و پیش‌فرض‌های خود غل و زنجیر شده‌ایم. شهود ضعیف ما تنها سایه‌ها را نشان می‌دهد و اگر سعی کنیم که بیشتر ببینیم، گیج می‌شویم: زیرا با چیزهای غیرعادی مواجه خواهیم شد. اما با این‌حال همه‌ی تلاش خود را خواهیم کرد. این تلاشْ علم نام دارد.

قدیمی‏‌ترین لوح‏‌های سفالی به دست آمده از بین‏‌النهرین، که دقیقا در پایان هزاره‏ چهارم حکاکی شده‏‌اند، سلسله مراتب کارگران و مقادیر جیره‏‌بندی که از سوی مسئولین عاید کارگران می‏‌شد (که اغلب بسیار ناچیز بوده) را ثبت کرده‏‌اند.

یونانیان باستان افسانه‌ای به نام افسانه پروکروستس را نقل کرده‏‌اند، راهزن شکنجه‏‌گری که قربانیانش را به یک تختخواب آهنی می‏‌بست و قد آنان را با بریدن یا کشیدن پاهایشان هم اندازه تخت می‏‌کرد، تا آنکه خودش هم به همین روش به دست تسئوس کشته شد. در کتاب مقدس، درباره گناه کم گرفتن پیمانه بسیار تذکر داده شده است.

متن نامه آبراهام لینکلن (رییس جمهور آمریکا به معلم پسرش):
به پسرم درس بدهید. او باید بداند که همه مردم عادل و صادق نیستند، اما به پسر بیاموزید که به ازای هر شیاد، انسان درستکاری هم وجود دارد. به او بگویید به ازای هر سیاستمدار خودخواه، رهبر جوانمردی هم یافت می‌شود به او بیاموزید که در ازای هر دشمن، دوستی هم هست.

می‌دانم که وقت می‌گیرد، اما به او بیاموزید که اگر با کار و زحمت خویش یک دلار کاسبی کند بهتر از آن است که روی زمین 5 دلار بیابد. به پسرم بیاموزید که در مدرسه بهتر این است که مردود شود اما با تقلب به قبولی نرسد. به او بیاموزید که از باختن پند بگیرد و از پیروز شدن لذت ببرد.

به او بگویید به عقایدش ایمان داشته باشد حتی اگر همه برخلاف او حرف بزنند. به پسرم یاد بدهید که همه حرف‌ها را بشنود و سخنی را که به نظرش درست می‌رسد انتخاب کند.

ارزش‌های زندگی را به پسرم آموزش دهید. اگر می‌توانید به پسرم یاد بدهید که در اوج اندوه، تبسم را فراموش نکند. به او بیاموزید که از اشک ریختن خجالت نکشد. به او بیاموزید که می‌توانند برای فکر و شعورش مبلغی تعیین کند اما قیمت‌گذاری برای دل بی‌معنا است. به او بگویید که تسلیم هیاهو نشود و اگر خود را بر حق می‌داند، پای سخنش بایستد و با تمام قوا بجنگد. در کار تدریس به پسرم ملایمت به خرج دهید، اما از او یک نازپرورده نسازید. بگذارید که او شجاع باشد. به او بیاموزید که به مردم اعتقاد داشته باشد. توقع زیادی است اما ببینید که چه می‌توانید بکنید، پسرم کودک کم سن و سال و خوبی است!

گانش که از محبوب‏ترین خدایان هندوست، پسر اول شیوا و پرواتی است. طبق اساطیر هندو، شیوا از سر خشم سر پسرش را برید، اما با دیدن ناراحتی همسرش، به پسر حیات دوباره بخشید و به جای سر پسرش، سر فیل گذاشت.
گانش خدای خرد و خوشبختی و معروف به”برطرف‌کنندۀ موانع” است. مردم هند در ایالت غربی ماهاراشترا در یک جشن 10 روزه که به گانش چاتورثی معروف است به مقام این خدا ادای احترام می‏‌کنند.

نوشتن را نه شاعران و نه نویسندگان یا حتی روحانیون، بلکه حسابداران اختراع کردند. این لوح گلی خط میخی متعلق به 2350 سال پیش از میلاد و مربوط به منطقة گیرسو، در مورد جزییات معاملات بز و گوسفند است. این حیوانات در برخی موارد می‌بایست برای مصرف گوشت یا استفاده از پوستشان فروخته می‌شدند.

دقت کنید که اعداد چگونه جمع بسته می‌شدند. این لوح که به وسیلة ممیز مالیاتی امضاء شده یکی از حدود 40000 لوح میخی پیدا شده در گیرسو می‌باشد که زمانی جزء پادشاهی لاگاش بود. لوح‌های دیگر به توزیع جو، روغن گیاهی و کالاهای دیگر مربوط می شود. لوح‌های گیرسو تصویری کلی از اقتصاد، قوانین و سازمان بین‌النهرین باستان ارائه می‌دهند.

آثار یافت‌شده از کاوش‌های باستان‌‌شناسی به دو دسته: یافته‌های کوچک و دیگر یافته‌ها تقسیم می‌شوند. اشیای کوچکی چون آثار موجود در مقابر نیز هریک از اهمیت فراوانی برخوردارند.
آثار یافت‌شده غالبا از مواد خام موجود در همان منطقه ساخته می‌شدند. یافته‌های کوچک هر یک، شماره دارند و موقعیت افقی و عمودی شان کاملا ثبت می‌شود. یافته‌هـای دیگر نیز تنهـا با توجه به درجـه اهمیتشان جمع‌آوری و ثبت می‌شوند. محافظان حرفه‌ای یافته‌های کوچک را با دقت پاکسازی می‌کنند. باقی آثاری که از اهمیت کمتری برخوردارند با آب و برس‌های ساخته شده از خار و خاشاک تمیز می‌شوند.

در عالم اموات، ممکن است خدای اوزیریس از فرد مرده بخواهد در مزرعه کار کند. اگر مرده، یک کاتب یا کاهن بود مطمئنا دوست نداشت به کار یدی بپردازد، پس پیکرۀ کارگران همراه او دفن می‌شدند که به فرمان اوزیریس زنده شده و کارهای لازم را انجام می‌دادند. برخی افراد با صدها پیکرۀ این چنینی دفن می‌شدند. فراعنه نیز با این کار، راحتی زندگی خود را در عالم اموات تضمین می‌کردند.