»… و شما می‌گویید که یک مرد، به تنهایی قادر نیست خوب را از بد تشخیص دهد؛ که همه‌چیز بستگی به محیط دارد، که انسان قربانی محیط خود است. اما من فکر می‌کنم همه‌چیز بستگی به بخت دارد. بگذارید مورد خودم را برایتان بگویم…«
ایوان واسیلیویچ، این مرد مورد احترام خاص و عام، پس از گفتگویی درباره‌ی این‌که آیا برای دستیابی به کمال فردی نیاز به تغییر شرایطی‌ست که فرد در آن زندگی می‌کند، ما را چنین خطاب داد. باید گفت هیچ‌یک از ما در واقع نگفته بود انسان قادر نیست به تنهایی خوب را از بد تشخیص دهد، اما ایوان واسیلیویچ روش عجیبی
داشت که به سوالات خودش که در جریان صحبت پیش می‌آمد جواب داده و همین را دستاویز داستان‌سرایی در مورد زندگی‌اش می‌کرد. اغلب به کلی نکته‌ای را هم که با آن شروع کرده بود از خاطر می‌برد، و غرق در داستان خودش می‌شد، به ویژه که آنها را با بالاترین درجه اخلاص و صداقت نقل می‌کرد.
این بار هم تفاوتی نمی‌کرد.

در رفت و برگشت
یک نگاه
یا گناه متولد می‌شود
یا
گل سرخ

آن شب کنار زنم بیدار ماندم و همین‌جور که به رنگ موهاش نگاه می‌کردم، با فکر کردن به حرف‌های دکترِ روان‌شناس شب را به صبح رساندم. راستش دیگر خودم را نمی‌شناختم؛ همان خودِ بی‌خودی را که به مدت سی سال روی خودِ خودم نقاب انداخته بود. حس می‌کردم بزرگ شده‌ام؛ حس می‌کردم چشمِ سومی در آورده‌ام که به کمک آن می‌توانم هیولای نادیدنی درونم را ببینم و با او گلاویز شوم؛ حس می‌کردم برای یک‌بار هم که شده می‌خواهم با خودم روراست باشم و پس از سال‌ها خویشتن‌داری، بیزاری‌ام را از هرآنچه که زندگی‌ام را به گند کشیده بود آشکار کنم…