یک بازرگان جوان که همواره در تلاش و رسیدن به کامیابی بود، با خود فکر می‌کرد چگونه می‌توان در زندگی به تعادل و توازن بیشتری دست یافت و چگونه می‌توان در خانه و خانواده و در محیط کار، راحت و خوشبخت بود. گرچه اطرافیانش او را فردی شاد و موفق می‌پنداشتند، ولی او خود احساس می‌کرد در زندگی چیزی مهم و اساسی کم دارد.
بسیار سعی کرد این احساس را از خود براند. به خود تلقین می‌کرد که همه چیز روبه‌راه است و او در انجام کارها درست عمل می‌کند. اما به این هم اعتراف داشت که برای توفیق در کار و زندگی، بیش از حد تلاش می‌کند و بیش از اندازه وقت صرف می‌کند.
با این همه گاه که شهامتی می‌یافت تا به وضع خود بنگرد و شرایط خود را مطالعه کند می‌دید که در روابطش، چه از نظر کاری و چه شخصی چیزی کم دارد.
در خلوت و باطن نیز رابطة خود با خویش، راضی و خشنود نبود و آن را دل‌پسند نمی‌یافت.
بارها با خود می‌اندیشید: آیا این انتظاری بیش از اندازه است که انسان خواهان توفیقی مطلق و همه جانبه باشد، و در کار، حرفه، در خانه و خانواده موفق بوده و از آرامش درونی برخوردار باشد؟
با خود می‌گفت کمتر کسی را می‌توان یافت که به راستی در زندگی احساس خوشبختی و رضایت کامل کند.

نیکولا، همسایة من، همیشه گرفتار است، با این حال هرگز فرصتی را برای مفید و مددکار بودن، از دست نمی‌‌دهد. هر وقت همسرم، یا فرزندانم، و خود من می‌خواهیم از خانه‌مان که در بیرون از شهر است به فرودگاه برویم، او می‌گوید ما را می‌برد. پس از آن، خودروی ما را به خانه برمی‌گرداند، آن را در گاراژ می‌گذارد، و اگر مدت سفر ما طولانی باشد باتری آن را بیرون می‌آورد. و وقتی برمی‌گردیم، به فرودگاه می‌آید و ما را به خانه می‌رساند. در سرمای یخبندان یا گرمای شدید همیشه به ما کمک می‌کند.
چرا او این کار را می‌کند؟ چه چیز سبب می‌شود او نیمی از روز را، در هر ساعتی، به ما محبت کند، در حالی که می‌توانست کار فوری دیگری یا کارهای دوست داشتنی‌تری انجام دهد. می‌توانست ما را فقط تا نزدیک‌ترین ایستگاه راه‌آهن برساند. اما نه، مانند فروشنده‌های دوره‌گرد که به در خانه می‌آیند، به ما خدمت می‌کند. او همیشه و هر وقت بتواند، راهی برای یاری رساندن می‌یابد.

ایران با سابقه هشت‌هزار ساله در تاریخ سرامیک، برای عرضه آثار هنری برجسته و شاخص، فراز و نشیب‌های بسیاری را پیموده که برخی از این آثار در موزه‌های بزرگ و مشهور جهان نگهداری می‌شوند. اولین بدنه‌های گلی حرارت دیده مربوط به دوره نوسنگی و در حدود هشت هزار سال پیش از میلاد مسیح است که برخی از آنها از غار کمربند واقع در مازندران، نزدیک بهشهر به دست آمده است. بدنه این ظروف ضخیم، پوک و شکننده، خشن و ناهموار، بدون نقش، دود زده و کم‌پخت است؛ به همین دلیل از این دوران، سفالینه‌های سالم، کمتر بر جای مانده است. برای جلوگیری از ترک برداشتن به هنگام خشک شدن و چسبندگی بیشتر این سفالینه‌ها، مقداری علف خرد شده و یا عصاره میوه به آن افزوده‌اند. وجود این مواد آلی در تجزیه خاک بدنه کم‌پخت این سفالینه‌ها اثبات شده است.

نوازندة کمانچه در حالت نشسته پایة ساز را روی زمین یا روی زانو قرار می‌دهد. در هر دو حالت ساز در موقع اجرا کمی حول محور خود می‌چرخد و همین عمل تماس آرشه را روی سیم‌ها آسان‌تر می‌سازد. نوازنده ساز را به طور قائم با دست چپ می‌گیرد و انگشتان همان دست را روی سیم‌ها در طول دسته می‌گذارد و آرشه را به دست راست گرفته و به سیم‌ها تماس می‌دهد. موهای آرشه کشیده و محکم نیست و نوازنده انگشتان دست راست خود را زیر موها انداخته و آن را می‌کشد تا عمل آرشه‌کشی میسر گردد. خرک کمانچه را از چوب عناب یا شمشاد انتخاب می‌کنند. خرک در حقیقت مرکز ساز و در جایی است که ارتعاشات حاصله از کشیدن کمان در آن متمرکز شده سپس به تمام قسمت‌های ساز منتقل می‌شود. معمولا خرک را عمود بر صفحة پوستی و کج می‌گذارند. لبة بالای خرک انحنای متناسبی دارد که معمولا برای به دست آوردن صدای بم و تودماغی آن را متناسب با وضع کاسه قرار می‌دهند. جابجایی خرک در کیفیت صدای ساز مؤثر است.

با گذشتِ زمان، تدبیر‌آرایی (استراتژیِ) نخست‌زادگان شکل می‌گیرد و فرزندان غیرنخست‌زاده استراتژیِ مغایر با آن را در پیش می‌گیرند که آغاز مسابقة رقابتی در خانواده است و اساس آن در نظریّة تکامل قابل توضیح می‌باشد حتّی در انجیل ردپای آثار نظریة تکامل را در جدال بین دو برادر می‌توان مشاهده کرد. به نقل از انجیل، اولیّن جنایت بشر به دست قابیل انجام شد که برادر غیرارشد خود هابیل را به قتل رساند. در خانواده‌ها نخست‌زادگان، پرقدرت و مسلّط بر غیر ارشدها ظاهر می‌شوند و چون قبل از سایر فرزندان عضو خانواده شده‌اند و برای خود موقعیّتی دارند، از ارشد بودن و قدرتِ خود برای حفظ موقعیّتشان استفاده می‌کنند. نخست‌زادگان قاطعیّت، جاه‌طلبی و حسادت بیشتری در مقایسه با غیرارشدها نشان می‌دهند. آنها تابع مقررّات اجتماع‌اند و برای حفظ موقعیّت‌ خود همواره موضعِ دفاعی دارند. امّا غیرارشدها خواهان تغییر وضع موجود هستند که چنین گرایشی سبب می‌شود شخصیّت انقلابی در آنها شکل بگیرد. آنها پیوسته باورهای همگانی را به چالش می‌کشند. معمولا کاشفین بزرگ و ملحدینِ تاریخ غیرارشدها هستند.

هر کشور و قومی که مدعی است در بخشی از تمدن جهانی سهیم بوده است، در واقع به میراث فرهنگی ناملموس خود می‌بالد و مباهات می‌کند. موسیقی نیز همان‌طور که گفته شد شاخص‌ترین و تأثیرگذارترین عنصر فرهنگ سنّتی است که مورد تهدید‌های جدّی همه‌جانبه از سوی مجریان و علاقه‌مندان ناآگاه و تنگ‌نظر و دشمنان آگاه و قسم‌خورده می‌باشد. این نگرانی نیز روز به روز بیشتر می‌شود که ادامه این روند در جامعه کم و بیش سنتی ما که در حال گذار به جامعه‌ای صنعتی و مدرن می‌باشد سبب شود که رابطه نسل کنونی و آتی با گذشته و ریشه‌هایش به طور کلی قطع شود و در نتیجه راه برای تهاجم همه جانبه فرهنگ‌های غیر ایرانی بر این فرهنگ غنی و اصیل فراهم شود. اگرچه این اتفاق نامیمون در تمام جوامع بومی و سنتی سراسر جهان نیز کم و بیش رخ می‌دهد و به قول برخی از فرهنگ‌شناسان واقعیتی است که جای تأسّف ندارد ولی می‌‌توان با آگاهی ازین پدیده مخرّب و برخورد منطقی و علمی با آن، سرعت تهاجم آن را کمتر و تا حدی مهار کرد.

همسرانی که از هم جدا می‌شوند باید اطلاعات و راه حل‌های عملی لازم در دست داشته باشند تا بتوانند به‌طور مؤثر و مفیدی جوابگوی مسائلی باشند که طلاق برای بیشتر کودکان پدید می‌آورد. هدفم از تحریر کتاب این است که به پدرها و مادرها کمک کنم تا مسائل و نگرانی‌هایی را که به ناچار هر جدایی به دنبال دارد شناسایی و ریشه‌یابی کرده، راه مبارزه با آن را پیدا کنند. ضمنا به پدر و مادرها آموزش داده می‌شود، چگونه موضوع طلاق را با فرزندان خود در میان بگذارند و پیشنهادهایی در مورد مسئله نگاهداری طفل و تربیت دیدار با والدین، به نحوی که حداکثر بهره را نصیب کودک سازد، ارائه شده است. این توصیه‌های ساده و گویا، به زن و شوهرها و کودکان کمک می‌کند تا راحت‌تر مسئله طلاق را بپذیرند.
ابتدا به این مسئله می‌پردازیم که واکنش بچه‌ها در مقابل مسئله جدایی چطور و چگونه است؟ در سه نمونه‌ای که در زیر آمده می‌بینیم که هر خانواده برخورد خاصی با مسئلة طلاق دارد و در هر موقعیت، مسائل و مشکلات خاصی از طلاق برمی‌خیزد. با خواندن موارد زیر، این پرسش را با خودتان مطرح کنید که اگر به جای این پدران یا مادران بودید چه پاسخی برای فرزندان خود داشتید؟

رویدادهای واقعی
ساعات ناامیدی
در ابتدای روابط ما با یکدیگر، اولین خلوت‌گزینی را با هم برنامه‌ریزی کردیم. در جستجوی آرامش ذهن خستگی‌ناپذیر خود بودیم و بیدار شدن از خواب آرزوها، وقتی یکدیگر را ملاقات کردیم هر دو سال‌ها بود که تمرینات مدیتیشن را انجام داده بودیم و حالا می‌بایستی یک شرایط برای یک هفته انزواگزینی و روزه و پرهیز (غذا، صحبت و نداشتن روابط جنسی) و مدیتیشن داشته باشیم. در بالا در یک فاصلة مه‌آلود کنار کوه، جائی پرت در جزیره مایو، آلونک کوچکی برای مدیتیشن وجود داشت.
تنها در قلة کوه، این یک آزمایش بزرگ از قطع هر نوع رابطه است. آیا ما کماکان پس از یک هفته می‌توانیم راجع به هیچ چیز خودمان صحبت کنیم؟

هنگام صرف ناهار بود که مدیر یک‌دقیقه‌ای با تشخیص حیرت‌آورش (از نظر من) از مشکلم، مرا تکان داد. ابتدا گفت که تلاش‌های من برای حل مشکلات، یعنی بیش از وقت اداری کارکردن و شرکت در سمینارها، تنها به نشانه‌های وجود مشکل اشاره می‌کند نه به دلیل آن. وی گفت به این می‌ماند که یک قرص آسپرین برای کاهش تب بخوری و خود بیماری را که سبب تب شده است نادیده بگیری؛ پس ناراحتی همچنان بدتر و بدتر می‌شود. به یاد دارم که با خودم گفتم «دوست ندارم چنین جملاتی را بشنوم؛ یعنی بشنوم که کارکردن بیش از اندازة‌من مشکل را بدتر می‌کند. افزون بر آن، اگر خودم آن همه کار نکنم، کارها خیلی بیشتر عقب می‌افتد.» به تشخیص دوستم اعتراض کردم، اما با شرح بیشتری که داد نظرم را کنار گذاشتم، زیرا این واقعیت برایم روشن شد که در افراد و کار بخش من هیچ گونه تغییری ایجاد نشده بود و تنها تغییر، ورود خود من به آن قسمت بود!