کتاب «رستم و سهراب» روایتی نمایشنامه ای و دراماتیزه شده از داستان مشهور شاهنامه است و مقدمه ای مفصل دارد درباره فردوسی و شاهنامه و ضرورت درک این اثر به صورت یک کل.

نویسنده در این مقدمه با طرح این ضرورت که شاهنامه را باید به صورت یک کل اندیشگی و زیبایی شناختی درک کرد، ابیاتی را مثال می آورد که با این کل سازگار نیستند و به این ابیات به دیده تردید می نگرد و دست آخر می گوید:

«شاید بخش هایی از آنچه گفته شد با نگرش شاهنامه پژوهان و شیوه های پیراستن آنان سازگار نباشد، اما برای برگردان داستان رستم و سهراب به زبان صحنه و آراستن این داستان به عناصر دراماتیک، که متن اصلی سرشار از آن است، من گزیری نداشتم مگر تکیه بر برداشت خود از آرمان والای فردوسی و روح و اندیشه حاکم بر کل شاهنامه».

…سهراب زمانی که می‌فهمد فرزند رستم است، هیجان زده می‌شود و فکر می‌کند با بودن پدر و پسری چون او و رستم، «نباید به گیتی کسی تاجور» می‌خواهد با لشکرکشی به ایران کیکاووس را بر کنار و رستم را بر تخت بنشاند و سپس به توران تاخته، افراسیاب را سرنگون و خود بر تخت افراسیاب نشیند…