بازی بیلیارد را در نظر بگیرید. چه چیزی توپ‌های رنگی را داخل پاکت‌ها می‎اندازد؟ آیا توپ سفید، چوب یا ضربه بازیکن است؟ ما می‌دانیم که توپ سفید و چوب لازمه بازی است، اما دلیل اصلی بازیکن است. توپ سفید و چوب دلایل اصلی نیستند؛ بلکه علل فرعی یک رویداد نهایی هستند.

در بازی زندگی، اغلب یافتن دلیل اصلی رویدادها سخت است. هنگامی که برای ارتقا و ترفیع گرفتن حذف می‌شویم، ممکن است به جای تامل در عدم صلاحیت و ابتکار عمل خودمان فکر کنیم، آن همکار حقه‌بازمان را متهم کنیم که می‌خواسته شغل ما را تصاحب کند. هنگامی که با همسرمان جروبحث می‌کنیم، ممکن است به جای تایید مسائلی که چندین سال حل نشده اند، درگیری بر سر یک مشکل پیش‌پاافتاده مانند باز بودن در توالت فرنگی را بهانه کنیم. و وقتی رقبای سیاسی و ایدئولوژیکی‌مان را سپر بلای مشکلات جهان می‌کنیم، پس نمی‌خواهیم به دنبال درک دلایل نظام‌مند جدی‌تر پشت مشکلات باشیم.

این دلایل فرعی یک نقطه مشترک دارند، به ما کمک می‌کنند مسئولیت را به گردن چیزی یا شخص دیگری بیندازیم. چنانچه در این معادله یافتن مقصر توپ سفید و چوب، همکارمان یا در توالت‌فرنگی دست اندر کارند، اما مطمئنا مسئول کلی عواقب کار نیستند. بدون شناخت و مقابله با دلایل اصلی، مانند قربانیان درمانده‌ای می‌شویم که در فاجعه‌ای که خودمان بوجود آورده‌ایم گرفتار می‌شویم.

حواس‌پرتی‌های زندگی ما ناشی از همین عوامل است، دلایل فرعی را مقصر می‌دانیم، درحالی‌که دلایل اصلی پنهان می‌مانند. ما تمایل داریم چیزهایی مانند تلویزیون، فست‌فود، شبکه‌های اجتماعی، سیگار و بازی‌های کامپیوتری را سرزنش کنیم، اما همه این‌ها دلایل فرعی حواس‌پرتی ما هستند.

اگر صرفا تلفن هوشمند را عامل حواس‌پرتی بدانیم، به همان اندازه اشتباه است که قدم‌شمار را به‌دلیل بالا و پایین رفتن بیش‌ازحد یک نفر از پله مقصر بدانیم.

تولید کننده:پیکاسو

فرم سطح مقطع:شش ضلعی

همین‌طور که خاطرات امروز را داخل ماشین مسافرتی‌مان می‌نوشتم، اتفاق مهمی رخ داد. چند دقیقه پیش مادر روی صندلی جلو نشست و از ما خواست هرچه سریع‌تر سوار شویم. به‌هرحال، زمان کافی نداشتیم که دفترچه‌ی خاطراتم را در باغچه‌ی حیاط دفن کنم.

به محض راه افتادن، پدر در آینه بغل ماشین نگاه کرد و گفت: «چه چیزی پشت سرمان حرکت می‌کند؟»

من، میلی و سم هر سه به پشت سرمان نگاه کردیم تا ببینیم پدر در مورد چه چیزی حرف می‌زند. یک نفر از پایین تپه به سمت ما می‌دوید، درحالی‌که مقداری وسیله همراهش بود. وسیله‌ها را جلوی صورتش گرفته بود، به گونه‌ای که صورتش اصلا مشخص نبود. مادرم ماشین را خاموش کرد و دکمه‌ی در پشتی را زد. کسی که از پله‌ها بالا می‌آمد، الیور بود.

روی صندلی کنار در نشست و وسایلش را جلوی پایش گذاشت. به خاطر دویدن صورتش قرمز شده بود و زخم روی صورتش پررنگ‌تر از همیشه به نظر می‌رسید. به تک‌تک ما نگاهی انداخت. اندکی استراحت کرد و گفت: «می‌توانم با شما به سرزمین شگفت‌انگیز بیایم؟»

میلی به او کمک کرد تا وسایلش را کف ماشین بگذارد. سپس ماجرای زندگی‌اش را تا آنجا که هر دو می‌دانستیم، برای پدر و مادرم تعریف کرد. آن‌ها در حال بررسی کردن این درخواست بودند و مزایا و معایب آن را بیان می‌کردند.

میلی به او نگاه کرد و الیور کمی زخم روی صورتش را دست‌کاری کرد و ضربه‌ی آرامی به جیب شلوارش زد تا توییپ را که سروصدا می‌کرد، ساکت کند. به نظرم پدرم کمی خرافاتی است؛ چون بعد از چند دقیقه گفت: «شاید تو برایمان خوش شانسی بیاوری.»

به هرحال، او را پذیرفتم. الیور که از خوش‌حالی چشمان سبزش برق می‌زد، به سمت من برگشت و پرسید: «گریسی، از نظر تو مشکلی نیست؟»