از پشت شیشه ها (نمایش نامه)

مریم بامى جان، سلام.
بامداد سلام.
مریم گلاى قشنگیه، نه؟
بامداد (با نگاهى به گل.) کى اومدى؟
مریم یه کم دیر اومدم. (گلدان را جلوى چپ میز مى‏گذارد.) از مدرسه یه‏راست رفتم بیمارستان.
بامداد بیمارستان؟ مگه چى شده؟
مریم بالاخره با یه مکافاتى بچة خانم درخشانو دنیا آوردن؛ اونم با سزارین… اوه، آدم تو خونه یه نفسى مى‏کشه. وقتى اومدم صاف رفتم زیر دوش. اجازه مى‏دى اون گرامو خاموش کنم؟ (خاموش مى‏کند.) فرش که نباشه، صدا بدجورى تو آپارتمان مى‏پیچه. بیچاره پایینى‏ها!
بامداد چه ملاحظه‏هایى مى‏کنى!
مریم پریشب دیگه! از «مینى گُلف» که اومدیم، من گویا با کفش پاشنه‌بلند تو هال راه مى‏رفتم. فرداش جلوى سوپر، یکى از این زیرى‏ها منو دید ـ اون خانمى که چشماشم یه کم پیچ داره ـ گفت: دیشب صداى پام بچه‏شونو از خواب پرونده. (مکث.) چه دودى پیچیده!
بامداد مى‏نشیند. مریم در سکوت گل‏هاى گلدان را درست مى‏کند.
مریم هر روز… با اتوبوساى دو طبقه و چهارراه‏ها و چراغ قرمزا… باز خوبه این خونه یه دوش داره که آدم آبى رو خودش بریزه، کمى خستگى در کنه. نمى‏دونى کلاس چقدر مشکله!
بامداد دیگه چیزى به تابستون نمونده.
مریم آره… (شاد.) تابستون خیلى خوبه. حسابى استراحت مى‏کنیم. شبا میز مى‏ذاریم و تو مهتابى شام مى‏خوریم. اونوقت من قشنگ‏ترین لباسامو مى‏پوشم و تِل سبز به سرم‏ مى‏بندم؛ عالى مى‏شه، نه؟
بامداد اگه پشه‏ها بذارن!
مریم (ناگهان از آن شور مى‏افتد.) این طرفا یه کوچه‌باغ باید باشه که شب پشه‏ها رو پخش مى‏کنه توى خونه‏ها. (مکث.) بامى… (بامداد سیگارش را در جاسیگارى خاموش مى‏کند.) امشب مى‏ریم بیرون؟
بامداد …