کلنل شابر

آقا، اگر جوانکی خوش‌سیما بودم، هیچ‌یک از این مصائب بر سرم نازل نمی‌شد. زنان تنها وقتی سخن مردی را باور می‌کنند که کلمه‌ی “عشق” را در یک‌یک جملات خود فرو کرده‌باشد. آن‌وقت است که به پرواز درمی‌آیند، به این‌سووآن‌سو می‌جهند، از جان مایه می‌گذارند، توطئه می‌چینند، بر هر چه بگویی مهر تایید می‌نهند و به خاطر مردی که دوستش دارند آسمان را به زمین می‌آورند. اما آخر من چطور می‌توانستم زنی را به مهر خود برانگیزم؟ منی که در ایام گذشته ، در سال 1799، برازنده‌ترین جوان خوش‌پوش محافل به شمار می‌آمدم، حالا بیش‌تر شبیه یک اسکیمو بودم تا مردی فرانسوی. با این همه، من شابر بودم، کنت نظام امپراتوری!