گلهای رنج (گزیده شعرها)،(2زبانه)

نادانی و خطا، گناه و لئامت،
روحمان را تسخیر می‏کنند و تنمان را می‏فرسایند
و ما ندامت دلپذیرمان را می‏پروریم
چون دریوزگان که شپش‏های خود را می‏پرورند.

گناهانمان سخت‏اند و توبه‏هامان سست؛
تاوان اعترافاتمان را سخت می‏دهیم
و شادمانه به راه گلآلوده باز می‏گردیم
در این پندار که با اشک ذلتبارمان لکه از تن بزداییم.

شیطان بزرگ سر به بالین شر نهاده
دیری است روح مسحورمان را خواب می‏کند
و این دانای کیمیاگران
فلز گرانبهای اراده‏مان را تبخیر می‏کند.

اهریمن است که بندهامان را می‏کشد!
در چیزهای منفور جذبه‏ها می‏یابیم
و هر روز بی‏هراس، از میان تیرگی‏های عَفَن
گامی دگر به سوی دوزخ فرو می‏رویم.

اما در میان شغالان و پلنگان و ماده سگان،
بوزینگان و کژدمان و کرکسان و ماران،
دیوان زوزهکش و تنورهکش و خزنده و غرّان،
در باغ وحش شوم زشتکاری‏هامان،

دیوی است کریه‏تر و خبیث‏تر و پلیدتر
چرا که نه جنبشِ تندی می‏کند نه فریاد بلندی می‏کشد؛
به میل خود زمین را به ویرانه بدل می‏کند
و به خمیازه‏ای جهان را می‏بلعد.

ملال است این دیو، با دیدۀ اشکآلود از گریۀ بی‏اختیار
که قلیان می‏کشد و به چوبههای دار می‏اندیشد.
تو، ای خواننده، می‏شناسی این دیو زودرنج را،
ای خوانندۀ ریاکار، همتای من، برادرم!