چیزی برای از دست دادن ندارید،جز جان هایتان (سفری هجده ساعته با مراد)

سرم را چرخاندم و به مراد نگاه کردم. ساکت نشسته بود. به چه می‌اندیشید؟‌طولی نکشید که من هم در دنیای او گم شدم، دنیایی که انگار آهسته از لابلای انگشتان قدرتمندش فرومی‌لغزید. می‌خواستم خودم را قانع کنم که این مراد خشمگین و درمانده دیری نمی‌پاید. این بود که به آلبوم عکسش فکر کردم، نیز به آن وجه دوست داشتنی مراد و زندگی‌هایش، به چهره‌‌ی خندان آن مراد شاد و امیدوار، نشسته در استودیویی با گیتار اسپانیایی محبوبش در آغوش، ایستاده زیر نخلی بر کران دریایی نیلگون.