نیمه ی تاریک،نیمه ی روشن

آن شب کنار زنم بیدار ماندم و همین‌جور که به رنگ موهاش نگاه می‌کردم، با فکر کردن به حرف‌های دکترِ روان‌شناس شب را به صبح رساندم. راستش دیگر خودم را نمی‌شناختم؛ همان خودِ بی‌خودی را که به مدت سی سال روی خودِ خودم نقاب انداخته بود. حس می‌کردم بزرگ شده‌ام؛ حس می‌کردم چشمِ سومی در آورده‌ام که به کمک آن می‌توانم هیولای نادیدنی درونم را ببینم و با او گلاویز شوم؛ حس می‌کردم برای یک‌بار هم که شده می‌خواهم با خودم روراست باشم و پس از سال‌ها خویشتن‌داری، بیزاری‌ام را از هرآنچه که زندگی‌ام را به گند کشیده بود آشکار کنم…