نادیا

آن من نیستم که غصه خواهد خورد چه بر سر «شکل شهر» می‌آید، حتی شهری که واقعا شهر است و زمین تا آسمان فرق دارد با این شهری که من به زورِ چیزی در آن مانده‌ام که حکم هوای تنفس را دارد برای اندیشه‌ام. بدون اینکه هیچ متأسف شوم، در همین ساعت این شکل را می‌بینم که تبدیل می‌شود به یک چیز دیگر و حتی می‌گریزد. می‌لغزد، می‌سوزد، در رعشۀ علفهای عظیم در سنگرهایش غرق می‌شود، و در رؤیای پرده‌ها در اتاقهایش، که در آنها مرد و زنی، در عالم بی‌اعتنایی‌شان، دوست داشتن همدیگر را ادامه می‌دهند. این چشم‌انداز ذهنی را در حالت طرح رها می‌کنم، که محدوده‌هایش توی دلم را خالی می‌کند، هر چند که ادامۀ شگفتش در یک سو از آوینیون سر درمی‌آورد، جایی‌که نه شبهای زمستان به قصر پاپهایش گزند وارد کرده است نه ضربتهای باران، و پل قدیمی‌اش زیر یک ترانۀ کودکان فروریخته است، و خیلی وقت نیست که آنجا یک دست شگفت‌انگیز، که هیچ دستی به جایش نخواهم گُزید، تابلو بزرگی آبی آسمانی‌رنگ را نشان من داد که رویش نوشته بود: سپیده‌دمها.