من درخشان (اجازه ندهید هیچ چیز شور و نشاط شما را کمرنگ کند!)

اعتراف می‌کنم که قبل از تحقیق و نوشتن این کتاب، بعضی مواقع آن افرادی که زندگی‌های پر از اندوه داشتند را مورد قضاوت قرار می‌دادم.
اما اکنون، پس از به پایان رساندن این کتاب، دلسوزی مشابه‌ای را نسبت به افرادی دارم که زمانی به عنوان «ملکه‌های غم» از آنها یاد می‌کردم، همان‌طور که این اصطلاح را برای الکلی‌ها، پُرخوران بی‌اختیار، و معتادان به مواد مخدر به کار می‌بردم. درواقع، این کتاب به من کمک کرده است تا با هر کسی که آشنا می‌شوم نسبت به او صبورتر باشم، زیرا دریافته‌ام که بیشتر (اگر نه همه) ما داریم با عواقب آسیب‌های روحی فردی و جهانی دست و پنجه نرم می‌کنیم. به همین دلیل است که یک مبنای فیزیولوژیکی واقعی برای اعتیاد به اندوه وجود دارد. پشت هر فرد بسیار ناراحت یک آسیب روحی حل نشده‌ای پنهان شده است. غم شیوة درخواست آن فرد برای عشق، و گدایی‌کردن کمک و درک شدن است.