قدرت بازیگر:تکنیک چوبوک (تئاتر و قلم26)

تعریف هنر بازیگری بسیار پیچیده و گیج‌کننده است. بااینکه تقریبا هرکسی توانایی تشخیص بازی خوب از بازی بد ـ یا بازی خوب از بازی درخشان ـ را دارد. چرا در ایفای نقش یک کاراکتر، یک بازیگر با آن عجین می‌شود و یک بازیگر کرخت و بی‌احساس و خسته‌کننده است؟ بااینکه هر دو یک کاراکتر را بازی می‌کنند و دیالوگ‌های یکسانی می‌گویند؟ اگر موضوع فقط متن، زیبایی زبان و پیچش‌های هنرمندانه‌ی عبارات آن بود، کافی بود که فقط متن را مطالعه کنیم؛ اما کلمات، به‌شکل منفرد و عقیم از متن خوانده نمی‌شوند، آن‌ها اجرا می‌شوند و بازیگران به آن‌ها زندگی می‌دهند.
هر بازیگر می‌داند که کشف و درک درد درونی و شخصی‌اش، مرحله‌ای اجتناب‌ناپذیر و ذاتی از پروسه‌ی بازیگری است. این موضوع از زمان استانیسلاوسکی مطرح و اثبات شد. تفاوت میان تکنیک چوبوک و آنچه در گذشته تدریس شده و به کمال خود رسیده در آن است که من به بازیگران یاد می‌دهم چگونه از هیجاناتشان به‌عنوان نتیجه‌ی نهایی استفاده نکنند، بلکه از آن‌ها به‌عنوان راهی برای قوی‌تر کردن هدفشان استفاده کنند. تکنیک من به بازیگران یاد می‌دهد چگونه برنده شوند.
اگر با دقت به تمام نمایشنامه‌های تراژدی و کمدی، در حقیقت تمام ادبیات نمایشی نگاهی بیندازید، متوجه خواهید شد که میل به پیروزی، اولین المان ثابت تمامی آن‌هاست. در هر داستان، کاراکتر چیزی می‌خواهد یا به چیزی نیاز دارد (هدف) ـ عشق، قدرت، اعتبار، عزت و افتخار ـ و داستان مسیری را روایت می‌کند که کاراکتر برای پیروزی و رسیدن به آن خواسته و نیاز مشخص، طی خواهد کرد. زمانی که «چه چیزی» و «چگونه» تلاش کاراکترها برای پیروزی، به شیوه‌های مختلف مشخص شده و به‌شکل‌های متنوع معرفی می‌شود، و زمانی که شما آن اهداف را از لابه‌لای متن شناسایی کرده و بیرون می‌کشید، متوجه خواهید شد که تمام کشمکش‌ها و درگیری‌های هر کاراکتر برای کسب پیروزی در دستیابی به آن اهداف است.