طاعون سرخ

شاید ساختن تمدن نوین پنجاه هزار سال به طول بینجامد، اما آن هم از میان خواهد رفت. همه‌چیز از میان می‌رود. تنها نیرو و ماده‌ی کیهانی برجای می‌ماند، پیوسته در دگرگونی مدام، همواره در کنش‌ و واکنش و پدیدآوردن گونه‌های ابدی: دینمردان، سربازان و پادشاهان. حکمت تمام ادوار از دهان کودکان بیرون می‌آید.
…
باروت از راه خواهد رسید و هیچ چیز نمی‌تواند جلویش را بگیرد. همان داستان تکراری قدیمی. آدم‌ها بیش‌تر و بیش‌تر خواهند شد و با یکدیگر خواهند جنگید. باروت توان کشتن میلیون‌ها همنوع را به انسان خواهد بخشید و تنها از همین طریق، با آتش و خون، در روزگاری بس دور تمدن تازه‌ای بنا نهاده خواهد شد. اما چه سود؟ درست همان‌طور که تمدن کهن از میان رفت، تمدن نوین نیز فنا خواهد شد.