سونیچکا

جان بی‌تلاطم سونیچکا که در پیلۀ هزارلایۀ کتاب‌های خوانده‌شده پیچانده شده بود، با لالاییِ پُرغریو و مه‌آلود اساطیر یونان، آواهای سکرآور و تند فلوت سده‌های میانه و اندوه مبهم و سبک‌سرانۀ ایپسن، ملالت‌های پُرجزئیات بالزاک، موسیقی عُلوی دانته، آواز آژیرمانند آواهای نافذ ریلکه و نووالیس به خواب رفته بود و با ناامیدی اخلاق‌گرایانۀ نام‌آورانِ روس، که قلبِ آسمان را نشانه می‌رود، اغوا شده بود. جان آرام سونیچکا نتوانست لحظۀ بزرگ زندگی‌اش را دریابد. در آن هنگام تنها دغدغۀ ذهنی‌اش این بود که مبادا با تحویل دادن هر کتاب به خواننده در سالن مطالعه خطر بزرگی کرده باشد.