سبیل

هنگام دیدن این گزارش با خود گفته بود چه وحشتناک! شکی نیست که وحشتناک بود، همچنانýکه دیدن قحطی و گرسنگی در اتیوپی وحشتناک است. اما آنیِس چه؟ مگر تجسم او در حالی‌که روی پله‌های کلبه‌ای ته باغ نشسته و مدام با صدایی آرام می‌گوید شوهرش هیچ‌وقت سبیل نداشته است وحشتناک نیست؟ سال‌ها از پی هم خواهند گذشت و او زنی جاافتاده خواهد شد و سپس پیرزن خواهد شد و همچنان این جمله را تکرار خواهد کرد… تنها خدا -اگر می‌شد نامش را خدا گذاشت- می‌توانست یاری‌اش کند. مرد به‌هیچ‌روی به جعل واقعیت نمی‌اندیشید، بلکه خواستار معجزه‌ای از خداوند بود. از او می‌خواست کاری کند که آنچه رخ داده بود رخ نداده باشد و نه‌تنها این رویداد با پیامدهایش از زندگی‌شان پاک شود، بلکه رد این پاک‌کن نیز از میان برود و رد آن رد نیز بر جای نماند. نه، نمی‌خواست تقلب کند، نمی‌خواست فراموش کند، بلکه می‌خواست اصلا چیزی در کار نباشد که بخواهند در آن تقلب کنند یا به فراموشی‌اش بسپارند. در غیر این‌صورت، خاطره‌ی آن ناگزیر به سراغشان می‌آمد و نابودشان می‌کرد…