زن در آینه

زن جوان زیر لب گفت:
ـ حس می‌کنم با بقیه فرق دارم.
هیچ‌کس به حرف او توجهی نمی‌کرد. درحالی‌که عاقله‌زن‌ها دوروبر او در جنب‌وجوش بودند، یکی تور سرش را مرتب می‌کرد، آن یکی موهای بافته‌شده‌اش و دیگری روبانش را، و درحالی‌که زن خیاط مشغول کوتاه کردن زیردامنی‌اش بود و بیوه‌ی مرد معمار بند کفش‌های راحتی قلاب‌دوزی‌شده‌اش را می‌بست، زن جوان که بی‌حرکت ایستاده بود حس می‌کرد به یک کالا تبدیل شده است، مسلما کالایی وسوسه‌انگیز، آن‌قدر فریبنده که بتواند کنجکاوی همسایگان را تحریک کند و درعین‌حال کالایی ساده.
اَنیک به اشعه‌ی آفتاب نگاه کرد که از پنجره‌ی کوچک لغزیده و به شکل خطی اُریب از اتاق عبور می‌کرد. لبخند زد. اتاق زیرشیروانی، که این نور طلایی سایه‌روشنِ آن را می‌شکافت، به سبزه‌زار یک جنگل شباهت داشت که با طلوع آفتاب به جنبش درآمده بود، جایی که در آن سبدهای لباس جایگزین سرخس‌ها و زنان جایگزین گوزن‌های ماده شده بودند. باوجود پرحرفی‌های بدون وقفه، اَنیک به سکوتی گوش فرا می‌داد که در اتاق جریان داشت، سکوتی عجیب، آرامش‌بخش و سنگین که از دوردست می‌آمد و در لابه‌لای پچ‌پچ‌های خاله‌زنکی حامل پیامی بود.
اَنیک، به امید آنکه یکی از این زنان پُرافاده صدایش را شنیده باشد، رویش را برگرداند، اما چشمانش با هیچ نگاهی تلاقی نکرد؛ اَنیک که محکوم بود وسواس‌های آرایشی آن‌ها را تحمل کند، حتی از اینکه جمله‌ی «حس می‌کنم با بقیه فرق دارم» را بر زبان آورده باشد، دچار تردید شد.