راز قطار آبی

آقای گوبی وارد اتاق شد. مردی مسن و ریزنقش بود که لباس‌های نامرتبی پوشیده بود. نگاهش دور اتاق می‌گشت و هیچ‌وقت به کسی که طرف صحبتش بود، نگاه نمی‌کرد.
وان آلدین گفت:
ـ صبح بخیر، گوبی. بگیر بنشین.
گوبی روی صندلی نشست و دست گذاشت روی زانوهایش. نگاهش به رادیاتور بود.
ـ کاری هست که باید انجام بدهی.
ـ در خدمتم، آقا.
همان‌طور که لابد اطلاع داری دخترم سال‌ها پیش با درک کترینگ ازدواج کرده.
گوبی نگاهش از رادیاتور رفت به سمت کشو سمت چپ میز تحریر و لبخند تأسف‌باری زد. خیلی چیزها می‌دانست، ولی هیچ‌وقت نمی‌خواست اعتراف کند.
ـ به توصیۀ من، دخترم قصد دارد دادخواست طلاق بدهد. رسیدگی به این کار البته به عهدۀ وکلاست، ولی به دلایل شخصی مایلم همۀ اطلاعات لازم را داشته باشم.
گوبی نگاهش رفت به سمت گچبری و گفت:
ـ در مورد آقای کترینگ؟
ـ بله. در مورد آقای کترینگ.
ـ بسیار خوب، آقا.
گوبی برخاست.
ـ کی حاضر می‌شود؟
ـ عجله دارید، آقا؟
وان آلدین گفت:
ـ من همیشه عجله دارم.