ذهن آگاهی از رهگذر هنر (25 شیوه برای زیستن در زمان حال به کمک هنر)

قرار است روی احساساتمان کار کنیم، نه برای ممانعت از آن‌ها، بلکه برای مشاهده‌شان. می‌توانیم این کار را، برای مثال، روزی چندین مرتبه انجام بدهیم، لابه‌لای کارهای دیگرمان. به جای آنکه با عجله و استرس یک‌‌راست و مستقیم از یک کار به کار دیگری بشتابیم، می‌توانیم با حوصله و طمأنینه آنچه درونمان در حال وقوع است را احساس کنیم و بدین‌سان به‌آرامی و با ملایمت، با حالت عاطفی‌مان ارتباط برقرار کنیم یا وقتی منتظر چیزی هستیم، می‌توانیم از این زمان برای آگاهی‌یافتن به خودمان استفاده کنیم، به جای آنکه این لحظات را بی‌خبر، با حواس پرت، از خود گُسسته، درحالی‌که ذهنمان جای دیگری است و توجهش را روی کنش‌یا نشخوار ذهنی متمرکز ساخته است، پشت سر بگذاریم.
عادت درون‌نگری آرام و کنجکاوانه در لحظات آرامش و استراحت شروع می‌شود، سپس می‌توانیم وقتی دچار رنجیم نیز آن را اتخاذ کنیم؛ هنگام غم، آزردگی خاطر، نگرانی یا ناراحتی. نباید بکوشیم تا آنچه را احساس می‌کنیم جرح و تعدیل کنیم یا به خودمان تسلی ببخشیم یا خودمان را آرام کنیم؛ نه یک‌‌راست و مستقیم. می‌توانیم دقیقا در آنچه احساس می‌کنیم حضور داشته باشیم و به‌نحوی مناسب نفس بکشیم و «سعی» نکنیم کاری بیشتر از تمرکز روی نفس کشیدنمان و مشاهدۀ آنچه در حال وقوع است انجام بدهیم. نفس‌کشیدن، حضور ـ ذهن‌آگاهی تا اندازه‌ای شبیه چراغی در تاریکی است. می‌توانیم ببینیم کجا هستیم، ولو آنکه هنوز شب باشد و گاهی‌اوقات کاملا شگفت‌زده می‌شویم. با پذیرش احساسات دردناکمان و با قبول عبور از میانشان درمی‌یابیم که این کار تا اندازه‌ای شبیه عبور از میان ابرهاست. درنهایت، چیز چندان سخت و صُلبی آنجا در کار نیست و وقتی از آن سوی دیگر بیرون می‌آییم، خورشید دوباره می‌درخشد.