خانه پیش از تاریکی

من مات‌ومبهوت دم در اتاق‌خواب دخترم متوقف شدم، درست مثل همه والدینی که وقتی بچه‌شان حرف گیج‌کننده‌ای می‌زند، به این حال دچار می‌شوند. از آنجا که مگی پنج‌ساله بود، احتمالا باید به چنین حرف‌هایی عادت می‌داشتم، اما این‌طور نبود؛ مخصوصا که درخواستش به طرز غیرمنتظره‌ای عجیب‌وغریب بود.
«واقعا؟»
مگی مصرانه گفت: «آره. نمی‌خوام اون‌ها توی اتاقم باشن.»
تا قبل از آن مطمئن نبودم که اصلا دخترم بداند روح چیست، چه برسد به ترس از وجود روح در اتاقش. و ظاهرا نه‌فقط یک روح، بلکه چندین روح. توجهم به انتخاب کلماتش جلب شد.
اون‌ها.
من ساختار این خانه جدید را مقصر می‌دانستم. ما تقریبا یک هفته بود که در سرای بانبری زندگی می‌کردیم. یک هفته زمان خوبی برای پی بردن به غیرعادی بودن خانه بود، اما برای عادت کردن به آن شرایط کافی نبود. لرزش ناگهانی دیوارها، سروصداهای شبانه، پنکه سقفی که وقتی با تمام سرعت می‌چرخید، صدایش شبیه به کوبیدن دندان‌ها به هم بود.
مگی که مثل همه بچه‌های هم سن‌وسال خودش حساس بود، قطعا برای وفق‌دادن خود با آن شرایط مشکل داشت. شب قبلش وقت خواب از من پرسیده بود که کی به خانه قبلی‌مان که یک آپارتمان کم‌نور دوخوابه در برلینگتون بود، برمی‌گردیم. اما حالا باید با ارواح سروکله می‌زدیم.
من با شوخ‌طبعی گفتم: «فکر نکنم کاری باهات داشته باشن. اول کجا رو نگاه کنم؟»
«زیر تخت.»
تعجبی نداشت. من هم وقتی هم‌سن مگی بودم، این ترس را داشتم که یک چیز ترسناک چند سانتی‌متر پایین‌تر از جایی که خوابیده بودم در تاریکی قایم شده باشد. چهاردست‌وپا شدم و نگاه تندوتیزی به زیر تخت انداختم. تنها چیزی که آن زیر جا خوش کرده بود، لایه نازکی از گردوخاک و یک لنگه جوراب صورتی بود.
اعلام کردم: «هیچی نیست. دیگه کجا؟»
مگی انگشت اشاره لرزانش را به سمت گنجه بزرگی که همانند یک نگهبان در چند سانتی‌متری کمد ایستاده بود، نشانه گرفت. این گنجه شیئی عتیقه بود که از گذشته‌ی خانه به یادگار مانده بود، شیئی عجیب‌وغریب.