خانه خواهران

هر دو برای لحظه‌ای سکوت کردند و بعد رالف با صدای آرامی پرسید: «آیا به نظرت می‌رسید که این کار واقعا مفید است؟»
«تو همیشه عاشق انگلستان بودی! همیشه گفته‌ای که دوست داری یک مرتبه به یورکشایر بروی! تو خودت…»
رالف حرف او را قطع کرد: «موضوع اصلا اینها نیست، بلکه خود ما هستیم. ظاهرا مجبوریم که دو هفته تمام در آنجا کنار هم مدفون شویم! روی حرکات یکدیگر دقت کنیم و با تمام اتفاقاتی که…»
«بله! بدتر از همه این است که ما هرگز برای یکدیگر وقت نداریم. آدم می‌تواند، جز “صبح بخیر” و “شب بخیر” چیزهای دیگری هم به یکدیگر بگوید. اینکه هردوی ما فقط با شغل خود زندگی می‌کنیم و اصلا اطلاعی نداریم که در درون دیگری چه می‌گذرد!»
«می‌دانی که من دوست نداشتم این‌طور شود.»
باربارا با تلخی گفت: «بله، می‌دانم. به قیمت اعصاب من.»
باز هر دو سکوت کردند و بعد رالف گفت: «ولی ما در خانه هم می‌توانستیم، با یکدیگر گفت‌وگو کنیم. در تعطیلات کریسمس.»
«کی؟ خودت خوب می‌دانی که ما هیچ‌گاه وقت نداشتیم!»