تله موش

مردی که سایه‌روشن‌های قامتش لبه‌های پیکر تاریکش را از تیرگیِ دلتنگیِ آسمان متمایز می‌کرد، زمزمه‌کنان گفت:
– خانم لیون؟
خانم کیسی پاسخ داد:
– طبقه دوم؛ باید از پله بالا بروید، آیا ایشان منتظر شما هستند؟
مرد به آرامی سرش را به علامت نفی تکان داد.
– بسیار خوب بالا بروید و در بزنید.
زن با نگاهش او را در حالی که از پلکانِ نیمه‌تاریکِ مفروش بالا می‌رفت، تعقیب کرد. بعدها به یاد آورد که او باعث بیدار شدنِ احساس غریبی در من شده بود. در واقع اندیشید که مرد باید سرما خورده باشد که فقط قادر به زمزمه کردن است و توان گفتن ندارد. به محض آنکه غریبه در پیچ پلکان از تیررس نگاه زنِ مسئول میهمانخانه ناپدید شد به آرامی شروع به سوت زدن کرد. چقدر شگفت! این سرودی کودکانه بود که مرد آن را با سوت می‌نواخت: سه موش کور، سه موش کور.