تا پایین خیلی راهه

هیچ‌کس
این روزها هیچ‌کس چیزی را باور نمی‌کند
و به همین خاطر است آنچه را که می‌خواهم برایت تعریف کنم به کسی نگفته‌ام،
راستش، شاید تو هم باور نکنی، فکر کنی که دروغ می‌گویم یا عقلم را از دست داده‌ام، ولی این را به تو بگویم که،
این داستان، واقعیست،
برای من اتفاق افتاده. واقعا اتفاق افتاده،
چه‌جور هم،
اسمم هست
ویل. ویلیام. ویلیام هالومن،
اما دوستان و آشنایان مرا فقط به نام ویل می‌شناسند،
پس مرا ویل صدا بزن چراکه پس از آنکه به تو گفتم آنچه که قرار است بگویم
یا می‌خواهی دوستم باشی و یا اصلا دوستم نباشی،
در هر صورت، مرا خواهی شناخت،
ویلیام هستم
برای مادرم و برادرم، شان، هرگاه که می‌خواست مرا بخنداند،
حالا می‌گویم ای کاش به لطیفه‌های مسخره‌اش بیشتر می‌خندیدم
چون پریروز، شان را با تیر زدند. شان را کشتند،
تو را نمی‌شناسم