به بی نهایت خوش آمدید

مکان دقیق، و شرایط حاکم بر لحظه‌ی مرگ‌تان را به‌طور دقیق و با رسم شکل توصیف کنید…
حدوداً دو هفته‌ای از مرگ ساندرز می‌گذشت و تا اینجای کار حتی از یک ثانیه‌ش هم لذت نبرده بود. و چیزی که در این لحظه‌ی به‌خصوص اصلاً باهاش حال نمی‌کرد این بود که باید وسط باتلاقی از فرم‌ها و برگه‌های حقوقی راه می‌رفت که توسط «اداره‌ی مرگ و حقوق متوفیان» فرستاده شده بود تا پرشون بکنه. یه جزوه‌ی پنج‌صفحه‌ای تروتمیز هم داده بودن دستش که روی جلدش نوشته بود: «مرگِ شما، و روش کنار آمدن با آن». شرکت در جلسات مشاوره‌ای هم که توسط روانپزشک‌های متافیزیکیِ سفینه برگزار می‌شد خالی از لطف نبود. توی اون جلسات براش توضیح دادن که مفهوم «بودن» و «نبودن» چیه و یه سری مهملات دیگه هم بلغور کردن درباره‌ی یه بابایی که تو یه غار زندگی‌می‌کنه و هیچ وقت نمی‌فهمه که تو یه غاره تا اینکه اون غار رو ترک می‌کنه. مسئله این بود که ساندرز خیر سرش مهندس بود، نه یه فیلسوف ـ و قضیه از دیدش این طوری بود که آدمیزاد یا زنده‌ست… یا مرده. و اگر کسی مرده باشه، خدا رو خوش نمی‌آد که زورکی ازش بخوان یه عالم فرم غیرقابل‌فهم و کلی چرندیات دیگه رو پر بکنه.