برگه های علف

تو آن تازه فردی سوی من کشیده؟
همین آغاز هُش دار، بی‌شک من از آنچه انگاشته‌ای متفاوت‌ترم بس؛
به‌خیال‌ات در من می‌یابی ایده‌آلِ خود را؟
به‌گمان‌ات بسی سهل است مرا عاشقِ خود کنی؟
به‌گمان‌ات دوستی‌ام رضایتِ بی‌غش بخواهد بود؟
به‌گمان‌ات من اعتماد و وفا دارم؟
نمی‌بینی مگر هیچ دورتر از این نَما، این رفتار نرم و صبورم؟
به‌خیال‌ات بر زمینِ سخت می‌آیی پیش سوی مردی سخت قهرمان؟
گمان نبرده‌ای رؤیاباف که شاید این یکسر مایا و وَهم است؟