ارزش های نسبی (دیوار چهارم 10،نمایش نامه)

فلیسیتی: ای‌داد بیداد!
پیتر: این آهی که کشیدی احساس می‌کنم همچی یه کوچولو از تفرعنِ دنیای قدیم توش زنگ می‌زنه، فلیسیتی، درست حس می‌کنم؟
فلیسیتی: معلومه که نه. ولی کل این ماجرا خیلی ابلهانه‌‌ست، خیلی بی‌سروتهه. ماکسی ماکسیه. چرا باید فرقی بکنه که ندیمه‌ی من باشه یا منشی من؟
پیتر: واقعا چرا؟ اما فرق می‌کنه‌، به‌هرحال. آدم باید روراست باشه. حاضری استیون بریستو جوان رو به شب افتتاحیه‌ی باله ببری و بعدش باهم برید رستوران ساوُی گریل؟
فلیسیتی: معلومه خب. خیلی پسر جذابیه.
پیتر: اما کرست‌ول رو نمی‌بری، درسته؟
فلیسیتی: کرست‌ول تحمل باله رو نداره. می‌گه تاریخ‌مصرف این چیزها داره تموم می‌شه.
پیتر: ولی با وجود این، اون رو نمی‌بری. چون هم اون خجالت‌زده می‌شه، هم تو. تازه یه مختصری هم دوستانت خجالت‌زده می‌شن. استیون بریستو پسر یه سیگارفروش توی فوکستونه. کرست‌ول پسر یه سرکار پلیس توی سِوِنوکسه . اگه واقعا فقط بحث طبقه درمیان باشه، هر دو مثل هم هستن. هر دو، انگلیسی‌های آبرومندِ سخت‌کوش هستن. ولی از قضای روزگار، یکی معلم گلفه و اون یکی سرپیشخدمت و حتی در این روزگار دمکراتیک هنوز بین این دو نفر یه شکاف بزرگ اجتماعی وجود داره که نمی‌شه ازش عبور کرد.