آخرین معادله ی اسحاق سوری

پیرمرد روزی که قرار بود بمیرد، صبح زود از خواب بیدار شد و با عزم جزم کارش را شروع کرد تا صبحانه درست کند. تخم‌مرغ‌ها را گذاشت که بجوشند، نان‌ها را گذاشت که برشته شوند، چای را گذاشت که دم بکشد و درحالی‌که این کارها را انجام می‌داد، احساس می‌کرد که می‌فهمد چرا زندانی‌های محکوم ‌به ‌مرگ، روز قبل از اعدام، چنین خوراکی‌های پیش‌پا‌افتاده‌ای را تقاضا می‌کنند. آن‌ها اشتیاق زیادی به بساط مفصل و رنگارنگ خوراک مرغ شرابی، جگر چرب، سالاد هشت‌پا و صدف یخی ندارند. این ارواح بدبخت علاقه‌ی زیادی به همبرگرها، مرغ سوخاری، پیتزا و بستنی دارند. پیرمرد هروقت به طور اتفاقی به گزارش‌هایی از شام آخر این تیره‌بختان برخورد می‌کرد، شام‌های کودک‌واری بودند که به شدت او را رنج می‌دادند: دسر شیرینی میوه‌ای‌با خامه و توت‌فرنگی که قاتل زنجیره‌ای شیکاگو، جان وِین گِیسی، قبل از تزریق مرگبارش خورده بود؛ یا آن بچه در تگزاس، جِفری آلِن بارنی که گفت بابت کارش با آن زن خیلی متأسف است و فقط یک پاکت شیر و دو بسته برشتوک فراستِد فلِیکز درخواست کرد.
هم‌چنین پیرمرد سلیقه‌ی چشایی ساده‌ای داشت. هرچند که تقریباً از همه‌ی معیارهای یک مرد متمدن برخوردار بود، اما خوراکی‌های ترجیحی‌اش جهت آشپزی به گونه‌ای زمخت و خشن معمولی بودند. در کل مدتی که می‌توانست به خاطر بیاورد، از تنوع یک صبحانه‌ی یکنواخت لذت برده بود. و حالا که یک نفر می‌خواست دنبالش بیاید، چرا این کار را متوقف کند؟