پودل شوپنهاور و دیگر کنجکاوی های فلسفی

عصر کاتولیسم
فرهنگ باستانی از میان رفت و عصری تاریک آغاز شد. در هزارۀ بعدی، کلیسا فلسفه را به انحصار خود درآورد. فیلسوفان دیگر آن اندیشمندان آزادی نبودند که بر زمین بی‌صاحب، میان مسیحیت و علم گام می‌زدند، بلکه از چشم‌اندازی کلیسایی به مشاهدۀ جهان و باشندگان آن و قضاوت‌آن‌ها می‌پرداختند.
فلسفه‌ورزی به معنای دفاع از ایمان به‌ یاری عقل بود، به‌گونه‌ای که عقل باید تسلیمِ ایمان می‌شد.
فقر، جنگ و بیماری‌های همه‌گیر به خرافات دامن می‌زدند. گناه نخستین، برزخ و دوزخ واقعی بودند و افراد را در نومیدی فرومی‌بردند. تنها امیدِ باورمندان بهشت بود، جهان پس از مرگ.
سُرور زندگی از میان رفته بود. آدمی باید رنج می‌برد، نه آنکه بخندد.