یک مرد معمولی

هرگز آرزو نکرده‌ام که شبیه تو باشم؛ خیلی زود این را حدس زده بودی و بی‌تردید از آن عذاب می‌کشیدی. تو الگوی من نبودی، هرچند که جریانی نامرئی ما را یگانه می‌ساخت و پیوند عاشقانه‌ای پایدار ما را به هم وصل می‌کرد. عشقی عجیب است، اعتراف کن! از آنجا که بیشتر اوقات در حالت جنگ سرد به سر می‌بردیم، همیشه از خودم می‌پرسم کدام تصادفِ ژنتیکی ما را وادار کرده بود با یکدیگر روبه‌رو شویم؟ کدام تصادف زیست‌شناختی یا اجتماعی بود که مرا در لانه تو زندانی می‌کرد؟ اگرچه این وضع همیشگی نبود اما به هر حال در آنجا احساس می‌کردم به خودم زنجیر شده‌ام. بدان که رویاها و اوهامی داشتم و امیدهایی بی‌حدوحصر و خیالِ گریز از آن دام زیست‌شناختی- اجتماعی که تو در آن گیرم انداخته بودی، و برای خلاص کردن خودم از این پیوند‌های خونی، عاجز از خلق دوباره ریشه‌هایم، خود را در تنگنا می‌یافتم. تنگنای تغییر اصالت… در طی سال‌های نوجوانی، همیشه سؤالم این بود: اکنون که در جهانی زاده شده‌ایم که برایمان خوشایند نیست چگونه آن را تغییر دهیم؟