گوادالاخارا

آخرین جمله را با هیجان و دلهره تایپ می‌کند. اولین رمانش است که با مرگ تمام می‌شود. این در نوع خودش قابل‌توجه است، چون تا حالا مرده‌ها جایی در کتاب‌هایش نداشته‌اند ــ پرهیز کرده بود از افتادن در دامِ راه‌حل دم‌دستی که خیلی از نویسنده‌ها وقتی نمی‌دانند چه‌طور درام را به اوج برسانند در آن می‌افتند. حالا، برای اولین بار و تحت فشار منطق روایتش، مجبور شده این قاعده را بشکند و قهرمان داستانش را بکشد. کاغذ را از ماشین تایپ بیرون می‌کشد، آن را تهِ دسته‌ی کاغذها می‌گذارد و شروع داستان را دوباره می‌خواند: «مرد آن روز ظهر که داشت میز را می‌چید، نمکدان از دستش افتاد و نمک روی دستمال‌سفره‌ها ریخت. وحشت برش داشت.»