1984 (بهترین کتاب های جهان)

روزی سرد و آفتابی در ماه آوریل بود و ساعت‌ها، سیزده‌بار نواخته شدند. وینستون اسمیت، که برای فرار از باد شدید و زننده، چانه‌ی خود را در یقه‌ی لباسش فروبرده بود، به‌سرعت از میان درهای شیشه‌ای عمارت پیروزی داخل شد اما سرعتش به‌قدر کافی زیاد نبود و انبوهی از گردوخاک شنی همراه او وارد شد.
راهرو بوی کلم پخته و پادری قدیمی و کهنه می‌داد. در یک سمت آن، پوستری رنگی که بیش‌ازاندازه برای داخل ساختمان بزرگ بود، را به دیوار زده بودند. این پوستر، چهره‌ی بسیار بزرگی را نشان می‌داد که پهنای آن بیش از یک متر بود: تصویر مردی حدودا چهل‌وپنج‌ساله با سبیل مشکی پرپشت و خطوط ناهموار و زیبا. وینستون به‌سمت پله‌ها رفت. استفاده از آسانسور بی‌فایده بود زیرا حتی در روزهای اوج خود، کار نمی‌کرد چه برسد به اکنون‌که جریان برق به‌خاطر صرفه‌جویی در مصرف به مناسبت آماده‌سازی مراسم «هفته‌ی نفرت»، در طی ساعات روز قطع بود. خانه‌ی وینستون در طبقه‌ی هفتم بود و او که سی‌ونه سال داشت و قوزک پای راستش گرفتار واریس شده بود، آهسته حرکت می‌کرد. پوستر چهره‌ی عظیم‌الجثه در هر طبقه و روبه‌روی اتاقک آسانسور بر روی دیوار بود و به آدم زل می‌زد. از آن دسته تصاویری بود که چشمانش به‌نحوی کشیده شده بود که با هر حرکت انسان، او را دنبال می‌کرد. زیر آن نوشته شده بود: ناظر کبیر شما را تحت‌نظر دارد.