یک لحظه

تا آن روز فکر می‌کردیم مادری دیوانه، عصبی و متوهم است. پشت سرش او را زندانبان صدا می‌زدیم و برای مو غصه می‌خوردیم که چنین مادر وسواسی و ترسویی دارد. خانم کامینسکی فقط دنبال محافظت از دخترش نبود. مو اجازه نداشت به جشن‌های تولد ساحلی یا استخر بیاید، مگر این‌که مادرش و یک نجات غریق آنجا بودند. این زن چهل‌ساله روی شن‌ها یا کنار آب می‌نشست و خوش‌گذرانی بچه‌های دوازده‌ساله را تماشا می‌کرد. دیزنی لند ممنوع بود. او زنی ریزنقش و ساکت بود با 150 سانت قد و لبخندی زیبا. بسیار مودب بود ولی با تمام وجود، مو را زیر نظر داشت.
گمان می‌کردیم در جوانی تجربه وحشتناکی را پشت سر گذاشته که حالا این‌قدر سخت‌گیر است. ولی مو می‌گفت این‌طور نیست. ظاهرا مادرش فکر می‌کرد هیچ‌کس مثل او، از فرزندش مراقبت نمی‌کند. مو این رفتارها را به دل نمی‌گرفت. اگر مادر هرکدام از ما مثل خانم کامینسکی در زندگی‌مان دخالت می‌کرد، به اندازه مو شکیبایی نشان نمی‌دادیم.
سر اردوی علوم کلاس ششم بود که بالاخره کوتاه آمد و کمی انعطاف از خودش نشان داد. تمام بچه‌ها در آن اردو حضور داشتند، به جز مو. معلم و مدیر و مادر من به خانم کامینسکی زنگ زدند. بالاخره مادرم موفق شد. بابا همراهمان می‌آمد و شخصا از مو مراقبت می‌کرد. یا حرف مامان را باور کرد یا به بابا اعتماد داشت. شاید هم فهمید تا ابد نمی‌تواند دخترش را در چنگال آهنینش نگه دارد. البته آن اردو جزء برنامه‌های مهم مدرسه محسوب می‌شد. درهرحال بعد از دوازده سال، مو برای اولین بار توانست بدون مادر، لانه را ترک کند.
بعد از آن، خانم کامینسکی بارها و بارها دخترش را به ما سپرد. هر دفعه والدینم می‌گفتند «مراقبش خواهیم بود»، «حواسمان به او هست»، «مو مثل دختر خودمان است». این روزها زیاد به آن حرف‌های تکراری فکر می‌کنم. آیا آن جملات کلیشه‌ای روی این اتفاق تاثیر داشتند؟ آیا بی‌معنا بودند؟ اگر پای آن وعده و وعیدهای نسنجیده وسط نبود، باز این اتفاق می‌افتاد؟فتااف