گزیده اشعار فریدون مشیری

من به ویرانه‌های دل چون بوم
روزگاری‌ست های‌وهو دارم
شیونی دردناک و روح‌گداز
بر سر گور آرزو دارم

این خطوط سیاه سردرگم
دل من، روح من، روان من است
آنچه از عشق او رقم زده‌ام
شیرۀ جان ناتوان من است

سوز آهم اثر نمی‌بخشد
دفتری را چرا سیاه کنم؟
شمع بالین مرگ خود باشم
کاهش جان خود نگاه کنم؟
بس کنم این سیاهکاری، بس!
گرچه دل ناله می‌کند: «بس نیست»!
برگ‌های سپید دفتر من!
از شما روسیاه‌تر کس نیست.