گزارش آخرین تابستان

کیومرث دوباره به عکس نگاه کرد و گفت: «این زن و این راه‌پله تو رو یاد چی می‌ندازه؟»
بلند شدم و روبروی عکس ایستادم. متوجه جزئیات بیش‌تری شدم. سمت چپ راه‌پله، باز هم پله‌هایی بود که از فضای تاریک‌تر پایین به کف می‌رسید و در پاگرد، نور کمرنگ و بی‌روح مهتابی پاشیده بود. زن انگار آن پله‌ها و پاگرد را پیموده بود و حالا پله‌های دیگری پیش رو داشت که به فضای پرنورتری منتهی می‌شد. کبوترهای هراسان، طول مسیر را اشغال کرده بودند. شقیقه‌ام را خاراندم و گفتم: « اولش مضطربم می‌کنه، ولی بعد آرومم می‌کنه چون ته راه‌پله می‌رسه به سطح، به نور آفتاب.»