گذشته ی رازآمیز

با اینکه زمانی تصور می‌کردم ماجرای آن تنگ‌دره‌را مدت‌ها پیش به همان بعدازظهر ماه آوریل وا‌نهاده‌ام، امروز می‌بینم که چندان هم این‌گونه نیست. اکنون که سال‌هاست گروه تجسس دست از کار کشیده و رفته است و جریان زندگی در اطرافم آرام گرفته، به این نتیجه رسیده‌ام که گرچه سال‌ها خیال می‌کردم جای دیگری هستم، در اصل، تمام مدت همان جا بوده‌ام: بالا بر فراز شیارهای گل‌آلودِ ردِ چرخ بر علف‌های نورُسته، آسمانِ بالای شکوفه‌های لرزانِ سیبْ، تیره‌‌وتار است و سرمای پیش‌رس برفی که بنا بود آن شب ببارد، پیشاپیش در فضا موج می‌زند.
بانی وقتی ما چهار نفر را منتظر خودش دید، با تعجب پرسید: «اینجا چه‌کار می‌کنید؟»
هنری جواب داد: «خُب، دنبال سرنخ‌های بیشتری می‌گردیم.»
سپس نجواکنان میان بوته‌های در‌هم‌تنیده‌ی زیر درختان ایستادیم و آخرین نگاه را به جسد انداختیم و برای آخرین بار اطراف را نگاه کردیم تا مبادا کلیدی، عینکی، چیزی افتاده باشد. «بچه‌ها، چیزی جا نمانده؟» بعد پشت سر هم در جنگل به راه افتادیم.
من به نهال‌هایی که گذرگاه پشت سرم را بسته بودند، نگاه کردم. هرچند لحظه‌های پیمودن راه بازگشت و نخستین دانه‌های برف که از لابه‌لای درختان کاج فرومی‌ریختند در خاطرم مانده است، هرچند یادم می‌آید که چطور با خشنودی درون اتومبیل چپیدیم و مانند خانواده‌ای که از تعطیلات بازمی‌گردد، در جاده به حرکت درآمدیم و هنری با آرواره‌هایی به‌هم‌فشرده در جاده‌ی پر از چاله ‌و چوله رانندگی می‌کرد و ما عین بچه‌ها حرافی می‌کردیم، هرچند آن شبِ دراز و وحشتناک و آن شب‌ها و روزهای طویل و هولناکی که در پی آمدند به‌خوبی در خاطرم مانده‌اند، فقط کافی است به پشت سرم نگاهی بیندازم و انگار نه ‌انگار این همه سال گذشته است و من دوباره آن تنگ‌دره را از لابه‌لای درختان می‌بینم که سبز و سیاه شده است، تصویری که یک لحظه هم از مقابل چشمانم دور نخواهد شد.