گدار (خاطرات یک دهه شصتی)

موهای تنباکویی بلندی داشت: تنباکوی اصیلِ در شراب خوابیده. این را وقتی فهمیدم که کنار تنور بی‌بی از حال رفت و روسری‌اش که گل‌های درشت و سرخ داشت، شل شد و آب به گونه‌های مهتابی‌اش زدند. موهایش به قاعدۀ دُم اسب بود: لاکردار براق و انبوه و رها! شکوه زیبای هجومی‌اش، هر شوالیۀ مغروری را از اسب پیاده می‌کرد. سه دسته بافته بود و بر شانۀ چپش یله کرده بود و کش‌مویی قرمز، انگار سیبی غلتان بود در منتهی‌الیه فرود این آبشار زلال.